Καίμε τις γέφυρες
που ΄χουν γκρεμίσει
το δρόμο παίρνουμε
ξανά της ξενιτιάς/

Φυσούν αέρηδες
φωτιά που δεν θα σβήσει
με πόνο σπέρνουμε
ανθό της λησμονιάς.

Τα μοιρολόγια
σ’ όλα τα γλέντια μας
κάτω απ’ τα δέντρα μας
πρώιμα λόγια.

Τ’ απομεσήμερα
και τα νυχτέρια μας
τα περιστέρια μας
δεν έχουν μήνυμα.

Καίμε τα σπίτια μας
που ‘χουν σφαλίσει
στο δρόμο μπαίνουμε
μιας νέας συμφοράς.

Και τα σπουργίτια μας
κλουβί ποιο θα τα κλείσει
τον όρκο δένουμε
της πρώτης μας φοράς.