Το σπίτι μου είναι αυτό
θυμάμαι το ‘χαμε ανοιχτό
γιατί δεν βάζαμε ποτέ κλειδί.
Αυτά είναι τ’ αδέρφια μου στην αυλή
πιο κει είναι η μάνα στο σκαλί
κι αυτός πιο κει είμαι εγώ σαν ήμουνα παιδί.

Πολύ παιδί να παίζω με τα παιδιά στους δρόμους
τους κλέφτες κι αστυνόμους, να ζω το κάθε τι.
Πολύ παιδί να ξέρω ποιος έφτιαξε τους νόμους,
ποιος έφτιαξε τα πως και τα γιατί.

Αυτό ήταν το σχολειό
σ’ ένα διώροφο παλιό,
να τα βιβλία με τη τσάντα εκεί.
Κι αυτός εγώ στα δεκαεφτά
ερωτευμένος δυνατά
μ’ ένα κορίτσι που το ‘λεγαν Κυριακή.

Στα δεκαεφτά μας χρόνια δεν νιώθαμε ακόμα
αυτό που λεν αγώνα είν’ η μοναξιά.
Για μας ο κόσμος τότε ήταν να πάμε πότε
σε πάρτι, ραντεβού ή σινεμά.

Αυτά είναι τα παιδιά
έχω μια κόρη κι ένα γιο
χαριτωμένα τότε και τα δυο.
Κι εγώ σαράντα με φαμελιά
γυναίκα σπίτι και δουλειά
να νοσταλγώ και κάπου κάπου τα παλιά.

Σαράντα χρόνων να ‘μια τα χρόνια πως περνάνε
τα βάσανα περνάνε, έτσι είναι η ζωή.
Αγώνας, βιοπάλη, αχ, να γινόταν πάλι
και να ξαναγινόμουνα παιδί.

Το σπίτι μου είναι αυτό
με το παράθυρο ανοιχτό
μα τώρα πια που όλα έχουν χαθεί.
Θέλω ν’ ακούω τα παιδιά
παππού να λένε και γιαγιά
και να θυμάμαι πως ξεκίναγα παιδί.

Πολύ παιδί να παίζω με τα παιδιά στους δρόμους
τους κλέφτες κι αστυνόμους, να ζω το κάθε τι.
Πολύ παιδί να ξέρω ποιος έφτιαξε τους νόμους,
ποιος έφτιαξε τα πως και τα γιατί.