Βροχή ξανά στα σκαλιά
και οι σταγόνες θηλιά
κάποιος θεός σπαράζει
τα κλάματα μοιράζει
στη δική μου γειτονιά.

Μα κάποια νύχτα που ξαστέρωσε
στην πλάτη η λύπη με μαχαίρωσε
και στο σκοτάδι λαβωμένος
απ' τους χαμένους πιο χαμένος.
Κι ύστερα ήρθε και ξημέρωσε
με μιας η σκέψη μου με μέρωσε
κι είπα να βάψω όλες τις νύχτες
στο φως να βγουν οι καληνύχτες.

Βροχή ξανά στα στενά
μα απόψε η νύχτα πονά
δεμένος στο λιμάνι
κι ο ουρανός κατράμι
στη δική μου την καρδιά.