Κάτω από κατεδαφισμένες οροφές
από λάσπες κι από χώμα κάτω
σ’ ερειπωμένα δώματα
ουλές του χρόνου

την όραση την ακοή ακονίζω
τη γλώσσα επάνω στην αφή
σκάβω την πέτρα

ν’ αγγίξω θέλοντας την αύρα
του ονείρου τη γαλάζια
να σωπάσω τον χοχλό
του αίματος που στάζει
της νύχτας της τραυματισμένης
να σιγήσω τον λυγμό

Φτερά κόκκινα στους ώμους κουβαλάω
δεσμά μαρμάρινα στα χέρια μου φορώ
τη μοίρα να εξευμενίσω
να συμφιλιωθώ
βουλιάζω κι αναδύομαι
στο φως και στο σκοτάδι.

Αιχμάλωτη
των λέξεων
εγώ.