Γι’ αυτά που αγάπησα ένα απόγευμα
και δε με άφησες να κρατήσω
σκυφτά και αμίλητα, δέομαι•
ν’ ανθίζουν στη μνήμη μου
σαν λευκά αέρινα κύματα στοργής στο ακρογιάλι
παρότι άδειες οι φλέβες
γυροφέρνουν στο θυμό.