Δεκαπενταύγουστος...
Παχιές οι μύγες και αχόρταγες
σου κάθονται στο σβέρκο.
Ενοχλημένος χτυπιέσαι αλύπητα
να διώξεις τα τέρατα.
Ζεσταίνεσαι, ιδρώνεις
καίγεσαι στο λιοπύρι,
τυραννιέσαι,
σαν να `σαι στην κόλαση
και να σκέφτεσαι πως,
πρέπει ν’ ανάψεις ένα κερί στη χάρη της.
Μέρα που είναι, Παναγιά μου βόηθα,
δεν βρίσκεις ησυχία πουθενά.
Από τη μία οι μύγες του Αυγούστου
από την άλλη οι ζέστες του καλοκαιριού
και στη μέση εσύ
να τρώγεσαι με τα ρούχα σου,
να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή
το καταραμένο καταμεσήμερο.
Κατασπαραγμένος
από τους δεκαπενταύγουστους
που πέρασαν
διψάς για εκείνους που θα `ρθουν.