ΚΑΘΩΣ με βλέπω και μ’ αγγίζω
Εγώ, ο Χουάν του Τίποτα ως τα χτες,
και σήμερα ο Χουάν ο με τα Πάντα,
που τα `χει όλα σήμερα,
στρέφω το βλέμμα και κοιτώ,
με βλέπω και μ’ αγγίζω
κι αναρωτιέμαι πώς να συμβαίνει όλο αυτό.

ΕΧΩ και λέω λοιπόν,
πως έχω τη χαρά να είμαι πάλι στην πατρίδα
και να μου ανήκουν όσα της ανήκουν,
να βλέπω πια από κοντά όσα πιο πριν
δεν είχα και δεν μπορούσα να έχω.
Συγκομιδή να λέω μπορώ
Βουνό να λέω μπορώ
Πόλη να λέω μπορώ
στρατός μπορώ,
κι είναι δικά μου πια, παντοτινά, δικά σου και δικά μας
και γύρω μια πλημμύρα από φως
από αχτίνες, από αστέρια, από άνθη.

ΕΧΩ και λέω λοιπόν,
πως έχω τη χαρά να πάω,
η αφεντιά μου, χωριάτης, εργάτης, άνθρωπος απλός
(παράδειγμα)
στην τράπεζα και να μιλήσω με τον διευθυντή
Όχι στα αγγλικά
όχι μ’ έναν σενιόρ
μα να τα πω με κομπανιέρο, όπως το λέμε εμείς εδώ.

ΕΧΩ και λέω λοιπόν,
πως αν και είμαι ένας νέγρος
δε θα βρεθεί κανείς να μ’ εμποδίσει
στην πόρτα κάποιας σάλας για χορό ή κάποιου μπαρ.
κι ούτε μπρος σε γκισέ ξενοδοχείου
θα μου βάλουν τη φωνή πως δεν έχει δωμάτιο
ένα δωμάτιο μικρό, όχι καμιά σουίτα,
ένα δωματιάκι τόσο δα να ξαποστάσω λίγο.

ΕΧΩ και λέω λοιπόν,
πως δεν υπάρχει αστυνομία
να με βουτήξει και να με ρίξει σε κάνα κελί,
ούτε με μια κλωτσιά να με πετάξει απ’ τη γη μου
στη μέση εκεί της δημοσιάς.

ΕΧΩ όπως έχω τη γη να έχω τώρα τη θάλασσα,
δίχως λέσχες,
χωρίς χάι λάιφ,
χωρίς τένις και γιωτ,
μα από ακτή σε ακτή κι από κύμα σε κύμα,
ανοιχτή, δημοκρατική, γαλάζια, απέραντη:
επιτέλους, η θάλασσα.

ΕΧΩ και λέω λοιπόν,
πως να διαβάζω μπορώ
να μετρώ
πως έχω μάθει να γράφω,
να σκέφτομαι
να γελάω.

ΕΧΩ, τώρα πια έχω,
πού να δουλέψω
για να έχω
το φαΐ και να ζω.

ΕΧΩ και λέω, λοιπόν,
πως έχω όλα εκείνα που ήταν να έχω.