Στον Χ.Θ.

Η ποίηση
είναι μια εξομολόγηση.
Κι αν γράφω ποιήματα
είναι γιατί
δεν έχω μάθει να μιλώ
σε άλλη γλώσσα.

Πλησίασε μικρή μου Ιφιγένεια
δώσε μου το λευκό
λεπτό σου χέρι.
Πρέπει να πούμε την αλήθεια
θέλει θάρρος
κράτα μου το χέρι.

Δεν το συλλογιστήκαμε το χρέος
δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μας.

Βρέχει έξω, βρέχει.

Είναι κι αυτό μια αφορμή
ν’ αλλάξουμε κουβέντα.
Κράτα μου πολύ σφιχτά
το χέρι. Πρέπει να πούμε την αλήθεια
σταθήκαμε δειλοί και τιποτένιοι.

Βρέχει έξω, βρέχει, βρέχει.

Όχι όχι, μη διστάζεις.
Χίλια επιχειρήματα πίσω απ’ τη γλώσσα
νύχτες και νύχτες ν’ αραδιάζω δικαιολογίες.
Η αίτηση χάριτος έτοιμη στο συρτάρι.
Η τριανταφυλλιά που αγαπούσαμε
κι ο ουρανός γέμιζε πουλιά
τα πύρινα εγκάρδια δάκρυά σου.
Έτοιμα τα βαρβιτουρικά μες στο συρτάρι
έτοιμα όλα και συνταιριασμένα.
Πρέπει ωστόσο να πούμε την αλήθεια
δεν το συλλογιστήκαμε το χρέος.

Μικρούλα Ιφιγένεια
γλυκιά μου
τι άδικα σε βασανίζω
πώς να καταλάβεις.

Σταθήκαμε δειλοί και τιποτένιοι
όχι γιατί παραβιάσαμε το Νόμο
μήτε γιατί όταν άλλοι θεριζόνταν
εμείς ξοδιάζαμε το ιερό μας σπέρμα
σε μιαρά κι ανόσια κρεβάτια.
Κι ούτε θα σου μιλήσω πια
για τα προσχήματα μιας νεότητος
που φθείρεται ματαίως. Φτάνει.

Βρέχει ακόμα.

Έλα πιο κοντά μου
πρέπει να σου το πω.
Άλλο η εντολή κι άλλο το χρέος.
Σταθήκαμε δειλοί.

Καταλαβαίνεις;