Με κούρσεψαν τα χρώματα
ο ιδρώτας στη μασχάλη σου είναι μπλε
λυθρίνι μες στον κόλπο σου πώς σπαρταράω
για το κίτρινο
ω και έκρηξη στο τουρκουάζ στο χρυσαφί
όταν σου λύνω την ταινία τ’ ουρανού
και τρέμω για το άσπρο που ενεδρεύει.

Ω πόσο, πόσο ήσουν ωραία
που σπαρταρούσες
ζαρκάδια που τα βίτσιζε ο πόθος μας
χοροπηδούσαν τα φιλιά μου στις μασχάλες σου
καλπάζανε που σπαρταρούσες.

Το κορμί σου εύξεινος λόγος του νερού
κι η γλώσσα μου καρίνα
να μελετά τα ρεύματα
να μιλάει με υφάλους.
Το κορμί σου όργανο του αγέρα
κιθάρα του θεού
οι χορδές μου λιώνουνε τα δάχτυλα
μα κρούω, κρούω η μου μιλά
ότι εντός του κάτι αθανατίζεται.

Ήσουν η έξαψη του ακόντιου
το ρίγος του σαν ήτανε να τιναχτεί
η λάμψη του μες στον αγέρα ήσουν
καρφωμένη τώρα μέσα μου
ως τρέμει το καρυόφυλλο
συνέχεια τρέμεις
κι εγώ στη μέθην όλος.

Εγώ είμαι της θύελλας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είμαι της λαίλαπας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είναι που εντός μου είσαι η δίνη.

Είναι που έσπασες τον άξονα
που κράταγε την τάξη
κι όλα γίναν ιαχές
νικηφόρα έξαλλα φωνήεντα
γι’ αυτό σ’ αγαπώ.

Ω αρπίστρια του νου μου
στις φλέβες μου άπιαστη σαΐτα
σαν με κοιτάζεις...

Τι βουητό βυθού
τι έλξη στο λαβύρινθό μου
τ’ όνομά σου.

Στο κούφιο χώμα μου
τ’ άγιο τ’ απάτητο
τ’ αχνάρι που άφησες, η λάρνακά μου.

Λες τον έρωτα δεσμώτη
λέω τον έρωτα λυόμενο
ο ένας καταπάνω του αλλουνού
για τράκο κίνησαν οι δυο κουρσάροι.

Άμοιρη δεν το `ξερες
που ήμουνα γυάλινος
πως θα γινόμουν θρύψαλα
πριν καν με αγγίσεις.