Στεγνό μ’ αφήνει η εποχή, η πονηρή πουτάνα
πως τάχα είμαι αναίσθητος, και της χαλάω τα πλάνα
πως με υποκατάστατα τα πάθη μου ζαλίζω
και μέρα νύχτα λαχταρώ αυτά που τάχα βρίζω.

πως τώρα πάω γήπεδο αντί για παράλια
πως δε γουστάριζα ποτέ ομαδοκαπηλεία
ότι η επανάσταση σκονίστηκε στο ράφι
πως σάπισε στο πράσινο, το κόκκινο αγκάθι.

Τρελαίνομαι
τρελαίνομαι που σκέφτομαι, πως τότε δε μασούσα
πως τότε ερωτευόμουνα, πως τότε αγαπούσα
τρελαίνομαι που σκέφτομαι, πως τότε αντιδρούσα
πως τότε ονειρευόμουνα, πως τότε φίλε ζούσα.

Φοβάμαι λέει τις βραδιές που φέγγει η σελήνη
πως ξενυχτάω με ποτό που πίνω και με πίνει
ότι τα άσματα σκυλιών γουστάρω με τα χίλια
και στα βαριά ζειμπέκικα, εγώ πατάω σταφύλια.