Σύρε να πεις της μάνας σου, καλέ,
να κάνει κι άλλη γέννα,
σύρε να πεις της μάνας σου,
να κάνει κι άλλη γέννα,
να κάψει κι αλλουνού καρδιά,
'πως έκαψεν κι εμένα.

Πω, πω, μεράκι, πίκρες, φαρμάκι,
πο’ μου `χεις δώσει μέσα στην καρδιά.

Φονιάς θα γίνω μα δε σ’ αφήνω,
για θα με πάρεις, για θα χαθώ,
φονιάς θα γίνω μα δε σ’ αφήνω,
για θα με πάρεις, για θα χαθώ.

Πάψε πλέον από εμέν', καλέ,
κι ελπίδα πια, ν’ μην έχεις,
πάψε πλέον από εμέν'
κι ελπίδα πια, ν’ μην έχεις
και με τα νάζια που κρατάς,
βαριεστησμένον μ’ έχεις.

Φονιάς θα γίνω μα δε σ’ αφήνω,
για θα με πάρεις, για θα χαθώ.