«Αυτό το ποίημα γράφει αυτό το Ποίημα»
κι η γραμμή της ζωής μου αυτοδιαγράφεται.
Ρωτάω ανθρώπους καθαρούς σαν το νερό
για την ησυχία των προβάτων
στα παιδικά τοπία,
το θόρυβο που κάνει η νύχτα
όταν μπαίνει…
Πλατάνια μες στο σύννεφο χαμένα
κι ο φοβισμένος βοσκός
να λικνίζεται στον αέρα
θαρρώντας ότι τραγουδάει.
Θεέ μου, μικρέ,
εσύ που πάντα αγαπούσες τους μεγάλους πιο πολύ
κοίτα για πόσο λίγα ενθουσιαζόμαστε,
πόσο λίγα μας αφήνουν
τα κάρβουνα μάτια του χρόνου.
Θεέ μου, μικρέ,
ας ήταν το πάθος στα μέτρα μου
να μην ποθώ ξαφνικά
ολόκληρη την ημέρα
σε ύψωμα με φλογέρα
κι ανασηκωμένα τα φουστάνια στο πράσινο.

«Αυτό το ποίημα γράφει αυτό το Ποίημα»,
η ζωή μου αυτή την τελεία.
Κι έπειτα μια παύλα-
στο άσπρο στήθος
εκείνου του πουλιού,
του πολύ παλιού αγαπημένου
που τρίφτηκε και κιτρίνισε
μέσα μου σα χώμα.
Πάντα μια άλλη ζωή φαίνεται
πιο ελεύθερη, πιο ζωή απ’ τη δική μου:
ο βοσκός στην απόλυτη ερημία του γάλακτος
όταν η μάνα υπάρχει μόνο κοπαδιαστά
όπως η αγάπη στις βαθιές καρδιές
αυτών που ξέρουν.