Στους παραλογισμούς των λέξεων
εγκλωβίστηκα παράφορα:
επιμήκυνα τα άλφα, κόνταινα τα γιώτα
στις άκρες των λυγμών
έκανα στρίφωμα το όμικρον
και το ωμέγα σιρίτι
στις παρυφές των δακρύων
Τίναξα από πάνω μου
τη σκόνη των τόνων,
μια επίμονη δασεία την πέταξα
μακριά με τ’ ακροδάκτυλα,
πατώντας μια ψιλή αθέλητα
με τις μύτες των παπουτσιών μου.
-Συγγνώμη, χρυσό μου, δεν το ΄θελα,
τρομαγμένη ψέλλισα.

Φόρεσα το καπέλο της ημιμάθειας
και βγήκα περήφανη στο δρόμο
να περιφέρω επιδεικτικά
το κορμίτης φθαρτότητας,
κρατώντας ομπρέλα
μη λιώσουν τα χάρτινα ρούχα
της παλινωδίας.
Το βαρομετρικό δεν ήταν, ευτυχώς, χαμηλό.