Με το λίγο του Χρόνου
έσβησα κάποιες ρυτίδες,
ακουμπώντας στα παραθυρόφυλλα
της μοναξιάς.
Ύστερα στόλισα με λαμπιόνια
το δένδρο της λήθης,
φωτεινή υπόμνηση
της ματαιοδοξίας, να αναβοσβήνει.

Από το λίγο του Χρόνου
ξέθαψα ξέθωρες φωτογραφίες,
κόβοντάς τες σε μικρά τεμάχια
ακριβής συσκευασίας.
Ύστερα λύγισα τις φυλλωσιές,
για να τρυπώσουν τα ανεκπλήρωτα.

Στο λίγο του Χρόνου
το περιττό και το καθόλου
μάχονται σώμα με σώμα
άνισα και αναποτελεσματικά,
ξεχνώντας τους κανόνες και τις οδηγίες.
Με το λίγο του Χρόνου που χάνεται,
ζυμώνω τις ιδέες και τις σερβίρω
αφαιρώντας κομμάτια σάρκας
χαλαρής και ξένης
αναζητώντας λύσεις σωτήριες
με μέσα λιτά και ξεχασμένα.

Αυτό το λίγο του Χρόνου
-το ανύπαρκτο-
με εξοντώνει
με την καθημερινή του έλλειψη.
Ανέλπιδα, το ψάχνω παντού.