Ριγμένος στο καμίνι
όπου η προδοσία, η αρπαγή μάς κατατρώγουν
το ξεπούλημα, το φονικό μάς ξεκάνουν
κι η τέχνη δε λειτουργεί παρά σ’ επίπεδα
εταιρικών επιχειρήσεων τιθασευμένη
από τους νόμους της αγοράς,
Ανδρέα Ιωάννη Κάλβε,
επιζητώ την ομιλία σου
με τις υψικάρινες ενοράσεις της δικαιοσύνης
αυτή που σφαδάζει
φαλκιδευμένη
σε ισοζύγια καθαρών προϊόντων
και γεννιέται παρθένα αμάργαρος στα κυανά μάτια των νέων.

Κι ανεβαίνει το τραγούδι
μέσα από τα ιδρωμένα παράθυρα των εργοστασίων
θρήνος για το φως, τη σάρκα
που χάνονται
ενώ τα ιδιωτικά βάσανα περίσσεψαν
χύθηκαν στους δρόμους τα ποτάμια της πίκρας
στα πολυώροφα κτήρια λίμνασαν οι χαμερπείς επιτυχίες,
πώς να παρηγορήσεις τους ανθρώπους με σχήματα φθαρμένα
ποιες λέξεις να δροσίσουν τον πυρετό στα χείλη τους,
χρειάζονται λύσεις γενναίες
χειρονομίες θαρραλέες
για να φυτρώνει η αγάπη στην υψικάμινο της ασφάλτου.