Ήταν κάποτε, που λες, ένα παιχνίδι.
Παιζότανε με πιόνια μυστικά
φαντάσματα, τρελούς και γελασμένους.
Δεν παίχτηκε ποτέ μια Κυριακή
στα γήπεδα, στα πάρκα, στις πλατείες.
Μόνο στα χαρακώματα, ενίοτε
σε χάρτες, σε κρυψώνες, σε σφαγεία.
Δεν ήταν οποιοδήποτε παιχνίδι.
Σκληρό. Δαπανηρό. Ολισθηρό.
Ο παίχτης μάθαινε τυφλή σκοποβολή
πυροβολώντας έναν φόβο και μια μάνα.
Αν κέρδιζε γυρνούσε στο μηδέν
αν έχανε μαρμάρωνε μπροστά στους επισήμους.
Παράξενο παιχνίδι. Αλλοπρόσαλλο.
Τέλειωνε συνήθως πριν αρχίσει
κι άρχιζε ακριβώς μετά το τέλος του.
Ήτανε κάποτε, που λες, ένα παιχνίδι.