Οι φτέρνες μου από μαύρο πανί

άδειο το χώμα

σκοτάδι σαν αναπνοή

τα ποντίκια λευκά δραπετεύουν

δε θυμάμαι τον τρόμο

κάποιος μου έλεγε να πιστέψω

ήξερε πιο νωρίς απ’ τον θάνατο

γελούσα και χόρευα

γελούσα και χόρευα

ανοιγοκλείνοντας τα χείλη