Πλανάσθε, είπε ο κατηγορούμενος

σας βεβαιώνω ονομάζομαι Κανένας.

Αν αμφιβάλλετε, ρωτήστε τον Πολύφημο

ήπιαμε κάποτε κρασί, θα με αναγνωρίσει.

Ο κύκλωπας τον κοίταξε πίσω απ’ το μονόκλ του.

Δε φαίνεται προπέτης, παραδέχτηκε

απίθανο να είναι ο Οδυσσέας.

Διαόλου κάλτσα, μα το Δία, δεσποινίς

έσκυψε η Κίρκη στο αυτί της Ναυσικάς

ακόμα μια φορά θα μας τουμπάρει.

Πού να θυμόμαστε με τέτοια τρικυμία

κατέθεσαν η Σκύλα και η Χάρυβδη

τόσα καράβια πνίγαμε εκείνο τον καιρό

δεν είχαμε αρχείο ναυαγίων.

Σαν φάντασμα ξεφεύγει στον αιώνα

αναλογίστηκε η Καλυψώ

μα πώς να τον προδώσω στα στερνά

δεν παραγράφεται η Ωγυγία.

Αθώος, ανακοίνωσε ο Νέστορας

κάτω απ’ τις άναρθρες κραυγές των Λαιστρυγόνων.

Ποιος είμαι; ναρκισσεύτηκε ο ήρωας

στο πεζοδρόμιο της Ευελπίδων.

Αν δε γελιέμαι ο Κανένας, τον συνέφερε

στις κάμερες μπροστά η Πηνελόπη.

Και μπαίνοντας στο αμάξι του Αντίνοου

τον άφησε στο έλεος των δημοσιογράφων.