Η ποίηση γίνεται μέσα σ’ ένα κρεβάτι όπως ο έρωτας.
Τα ξεστρωμένα σεντόνια είναι η αυγή των πραγμάτων
Η ποίηση γίνεται στα δάση

Έχει το διάστημα που της πρέπει

Όχι αυτό μα το άλλο που το εξαρτούν.

Το μάτι του γερακιού
Η δροσιά πάνω σε μια ίππουρη
Η ενθύμηση μιας μπουκάλας Traminer στην
άχνα ενός ασημένιου δίσκου
Μια ψηλή βίτσα τουρμαλίνης στη θάλασσα
Και ο δρόμος της νοερής περιπέτειας
Που υψώνεται απότομα
Μια στάση κ’ ευθύς περιπλέκεται.

Αυτό δεν το φωνάζουν στις στέγες
Είναι απρέπεια ν’ αφήνεις την πόρτα ανοιχτή
Ή να καλείς μάρτυρες
Τα κοπάδια ψαριών, τους φράχτες με μελισσοφάγους
Τις ράγιες στην είσοδο ενός μεγάλου σταθμού
Τις ανταύγειες στις δυο όχθες
Τα’ αυλάκια μέσα στο ψωμί
Τις φυσαλίδες του ρυακιού

Τις μέρες του καλανταριού
Το σπαθόχορτο
Η ερωτική πράξη και η πράξη της ποίησης
Είναι ασυμβίβαστες
Με την ανάγνωση εφημερίδα με δυνατή φωνή

Η κατεύθυνση της αχτίδας του ήλιου
Η μπλε λάμψη που συνδέει τα χτυπήματα του πέλεκυ
του υλοτόμου
ο σπάγγος του χαρταετού σε σχήμα καρδιάς
ή ψαροκάλαθου
Το ρυθμικό χτύπημα της ουράς των καστόρων
Η καταιγίδα

Η αίθουσα των μαγκανιών
Όχι, Κύριοι, δεν είναι η όγδοη Αίθουσα
Ούτε οι ατμοί μιας θαλαμιάς ένα κυριακάτικο βράδυ

Οι φιγούρες του χορού εκτελεσμένες με διαφάνεια
πάνω από τα έλη
Ο προσδιορισμός πάνω στον τοίχο ενός γυναικείου σώματος που το σημαδεύουν με μαχαίρια
Τα διάφανα δαχτυλίδια του καπνού
Οι μπούκλες των μαλλιών σου
Η καμπύλη των σφουγγαριών των Φιλιππίνων
Τα κορδόνια του κοράλινου φιδιού
Η είσοδος του κισσού στα ερείπια

Έχει όλο τον καιρό μπροστά της

Το ποιητικό αγκάλιασμα όπως η περίπτυξη της σάρκας
Όσο διαρκεί
Εμποδίζει κάθε φυγή στη μιζέρια του κόσμου.



Μετάφραση: Σταύρος Κρακάσης