Αμφίκυρτος στους αποχαιρετισμούς
και στις αποχρώσες ενδείξεις μεγαθαυμάτων
μυρώνει τη γραφίδα
κι ένας άγνωστος νωπός κρατήρας ανοίγεται
όπου όλα είναι ρευστά και ζεματάνε.
Κάτω απ τη γλώσσα του
πηδούνε παρδαλά κατσίκια
έτοιμα να μαρτυρήσουν με χαρά
έναν ουρανό που τον κυκλώνουν
σεισμικοί κουρνιαχτοί.

Αφρίζει το γάλα όταν θυμάται τη μάνα του. Γι’ αυτό.
Γι αυτό, μυρώνει τη γραφίδα.

[κατά τα άλλα
θα μπορούσε να συναρμολογεί νομίσματα
μα για έναν ανεξήγητο λόγο δεν το κάνει.]