Σε όμορφα παστέλ σύμπαντα
καμπάνες με ήχο χακί νεκρώσιμο
πνίγονται στα υγρά τους
Οι δρόμοι καίνε απ’ τον πυρετό των όφεων
και μύξες από χλόη
πληθυντικά διαβρώνουν ανεπίληπτους τόπους.
Τούτη η Άνοιξη είναι χάλκινη σαν μια τρομπέτα
που κρώζει επικήδειους
και κρύβει απ τον ουρανό την άγρια πόρτα της.
Η χαρά απαγορεύτηκε τις Κυριακές
και οι βετεράνοι εκατόνταρχοι κρατούν
στις τσέπες τους μικρούς εσταυρωμένους-σαπουνάκια
τυλιγμένους σε χαρτοπετσέτα.
Οι υπόλοιποι πραιτοριανοί
πλένουν τα μάτια τους με το οξύ των ημερών
και λοβοτομούνται σε ευάερα λαμπορατόρια
μετά το σοκ εφτά δευτερολέπτων.
Το μπόι του Καιρού μετριέται σε οκτάστηλα
κλωστές ανθρώπων ενσυνειδήτως νηστεύουν σε γωνίες
ματώνοντας τα πεζοδρόμια
ενώ οι σαύρες των πιστών περιμένουν
να ωριμάσει το ωμέγα της ζωής
να δούνε θεού πρόσωπο.