Ο τηλεσκόπος ιχθύς σπάει πέτρες στα βάθη των βιβλίων
Και η ηδονή μετά πιάνει και τσουλάει τις πέτρες τούτες
Έτσι όπως πάνε γαϊδουροκαβάλα νεαρότατα κοράσια μιας
εποχής αλλοτινής
Φορώντας εσθήτες ακακίας
Ο καιρός είναι τόσο αίθριος που τρέμων μην και δεν τελειώσει
Ένα πεταχτό στα μάτια σου φιλάκι κι έπειτα δε θα σε ξαναδώ
Όλοι μα όλοι οι ύφαλοι τώρα πια είναι αλάργα
Οι τελευταίοι ψάθινοι φανοστάτες οπισθοδρομούν μπροστά σε
όλους τους φανοσβέστες
Που κάτι άσπρες πεταλούδες τους χαλκεύουνε κάσκα
σκαφάνδρου
Αλλά δε θα το διακινδυνεύσουν στην πόλη με τα μεγάλα σαν
γαϊδουράγκαθα κάγκελα
Όπου πνέει άνεμος ξανθός λες για να ξεριζώσει των
ελαφροκανθάρων τα κέρατα
Κατοικώ στην καρδιά ενός τέτοιου
γαϊδουραγκαθοκιγκλιδώματος
Κι εκεί τα μαλλιά σου είναι πόμολα υποβρυχίων θυρών
Χερούλια και όρμοι για να διαγουμίζεις θησαυρούς
Μπορούμε να μπαινοβγαίνουμε στα ριγηλά δωμάτια
Περιπλανώμενοι αφόβως στο δάσος των πιδάκων
Ώσπου να χαθούμε εν τέλει στον τεράστιο ισλανδικό ασβεστίτη
Η σάρκα σου δροσερεμένη απ’ το πέταγμα χίλιων παραδείσιων
πουλιών
Είναι μια φλόγα που σπιθίζει ψηλά και που κοιμάται στο χιόνι
Στο χιόνι εκείνο που σε βρήκα
Στο πατάκι της κλίνης του ασπρόλυκου ίσαμ’ εκεί που δύναται
να δει το μάτι



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής