Δε συνήθιζα να κάνω παρέα με φοιτητές της Καλών Τεχνών.
Κυρίως επειδή δε συνήθιζα ν’ αθροίζω δόντια και διαμάντια,
πόσω μάλλον τσουκάλια με νότες.
Δεν είχα πιάσει ποτέ τον εαυτό μου να λέει, παραδείγματος
χάρη, ότι το κόκκινο είναι πέντε ή το κόκκινο είναι απόγευμα.
Ωστόσο, εκείνη τη μέρα πλησίασα αυτόν στη στάση και
είπα: το κόκκινο είναι κλειδιά, συμφωνείς;
Καθόλου απίθανο, είπε, αλλά πού το στηρίζεις;
Το Σικάγο, το Παρίσι, το Λένινγκραντ, την Αβάνα κι εμένα·
όλους το κόκκινο μας ξεκλείδωσε.