[Ίκαρος επιδημητικός]Επί κρανίου τόπον κάποτε ανεβαίνει ο εαυτός σου
Στήλη φωτός στη γεωμετρία της ερήμου
Αναμαλλιάρης φεύγει κατακόρυφα

Δεν έχει άλλη έξοδο υπό μάλης η αντιπαροχή

Μαζί με Βαρραβάδες αποπνέοντες
Με το σφαχτό κάτω απ´ το ρούχο
Με τον καιρό στην πλάτη
Και δυο μεσάνυχτα στα γόνατα
Ντυμένος εποχή αορίστου
Να φτύνεις αίμα και να γράφεις για φθινόπωρα Τον
μήνα Μάη
Πού ακούστηκε

Αφού τα ποιήματα μετά το ρετιρέ σιωπούν.

[πέφτουν ποτέ από αγάπη τα φτερά;]

Λένε πως δεν υπάρχεις.

Αντίθετα σ´ αυτούς που σέρνουν τις μεγάλες προσδοκίες
Εγώ το βλέμμα σου για μαρτυρία επικαλέστηκα
Αυτό που γίνεται σωσίβιο
μην ναυαγήσει ο άφτερος με το φευγιό σου
κι αλλάξει πριν την ώρα της η εποχή
Το είδα να ζυγίζεται στον ώμο
Είδα μια τούφα ανασηκωμένο ουρανό
ένα κλαδί στο στόμα
Κι όλα αυτά τα άσχετα που σφήνωσε η νύχτα στο σοβά
για να γεμίσει η μέρα

Λένε πως δεν υπάρχεις
Πως κάλυψες για λόγους πένθους τα φτερά.
Όμως το άλλο των ματιών δεν είναι αυτό που
μέσα μας καθιερώνει θάνατο;

Απόψε που σε βλέπω να κοιμάσαι
Όμορφος περιπλέεις στο σεντόνι μου

Απόψε που σε βλέπω να κοιμάσαι

Κάποτε, λέω, Τον τόπο μίας χώρας εύκρατης

Θα ερωτευτεί το χελιδόνι.