Στα Γιάννινα
στο παλιό το σπίτι
γλύκα η βροχή
στάθηκα στο κατώφλι
της ανοιχτής πόρτας
σε στάση προσοχής
σαν να ετοιμαζόμουν
να τραγουδήσω
τον Εθνικό Ύμνο
το Πάτερ ημών
και Αφήνω γεια
μοιρολόι κλαρίνου
με σταμάτησε
γύρισα το βλέμμα πίσω
προς την αυλή:
Σ’ είδα να κατεβαίνεις
απ’ της συκιάς την κορυφή
σαν κάθε χρόνο,
και μένα,
στις ρίζες ξαπλωμένη,
σύκα να τρώμε,
έπειτα να λέμε
και του χρόνου,
χωρίς να υπολογίζουμε
εκείνος αν το θέλει.