Το παλιό παραθαλάσσιο σπίτι στέκει, συντηρημένο απ'το αλάτι, ακόμη.
Στα θεμέλια του η παλίρροια φεύγει επιστρέφει
κύματα κύματα αισθήσεις χρόνων παλιών και
μη χαμένων.
Στο φως αυτής της λάμπας η μάνα μας κεντούσε, τα δάκρυα της σκάγανε στο πάτωμα, κάτω απ'τα ξύλινα σανίδια φουσκώνανε οι θάλασσες της ψυχής της. Συχνά ξεβράζονταν κογχύλια, κούτσουρα και πετραδάκια̇ καμιά φορά κάτω απ'τα έπιπλα και τα κρεβάτια μας ανακαλύπταμε σωρούς από φύκια, τα μαγείρευε ο πατέρας κάθε Κυριακή και τρώγαμε όλη η οικογένεια μαζεμένη.
Δες, αυτή τη σκάλα ανεβοκατέβαινε ο παππούς, ώσπου πέθανε, και κανείς δεν τόλμησε να τη μετακινήσει. Ύστερα, η γιαγιά μας, μελαγχόλησε βαθιά, περνούσε τις περισσότερες μέρες στο κρεβάτι. Μονάχα κάθε Σάββατο σηκωνότανε, έβγαζε το αρχαίο νυφικό απ'τη ντουλάπα, το φόραγε και στεκόταν πλάι στην πόρτα περιμένοντας.
Καλύτερα λοιπόν αυτό το χώμα παρά τότε
που είχαμε τη θάλασσα στο πλευρό μας.
Καλύτερα αυτός ο άνεμος, καλύτερα