Είμαι κορίτσι και τραγουδώ

με το πρώτο πρωινό νερό

νωπό ακόμα στο πρόσωπο

ενώ σφουγγαρίζω το πάτωμα

γονατισμένη στα τέσσερα

σύμφωνα με το πανάρχαιο

μικρασιατικό πρότυπο.

Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη,

σου τη γράφω σε γράμμα:

ότι δηλαδή είμαι στρατιώτης σε άδεια

έρχομαι την επομένη στο χωριό σου

να σε κλέψω

και να σε ψέξω που απελπίστηκες προώρως

κόρη.

O πόλεμος τελείωσε δεν τελείωσε

με παρηγόρησαν επαρκώς οι φωνές

των νεογέννητων και τα βρόντηξα

τ’ άρματα.

Είμαι εγώ, ο εαυτός που περίμενες,

στρατιώτης σε άδεια

και ονομάζομαι μυστικά, Πουλχερία.