Έτσι να ζω με το τίποτα
να κολατσίζω με δυο λέξεις,
να έχω για προσκέφαλο
βιβλία ξεχασμένων ποιητών,
να πίνω καφέ
με τον ακέραιο Παπαδιαμάντη μου.
Να δίνω καταφύγιο στο δαρμένο σκυλί
που το λεν’ Καλοσύνη.

Για όποιον με θυμηθεί
έχω στη στάμνα μου κρύο νερό
έξω απ’ την πόρτα.
Για όποιον μ’ αγαπήσει
μια φέτα ψωμί με ζάχαρη,
ένα ριπίδι μ’ όλα μου τα χρώματα
και μια λιακάδα μέσα στο σαλόνι.