Κοιτάζει τη θάλασσα που λαμπυρίζει
και σκέφτεται την αλμύρα της,
κοιτάζει το διάφανο φως που ρέει
και μετράει την ισχύ του,
κοιτάζει το πέταγμα του αετού
και υπολογίζει τη σάρκα του,
μετράει το χρόνο με σπασμένο ρολόι
και γεμίζει το κενό της ψυχής του
με συσσωρευμένο τίποτα.

Βουτηγμένος σε πελάγη μοναξιάς
αναλύει τις ανάγκες
μιας απέραντης γκρίζας επιφάνειας
κι ονειρεύεται να `ταν
οι στερήσεις όνειρα και
τα όνειρα φλουριά.