Γελούσε ο πεθαμένος κάτω από τον ίσκιο του λωτού:

«Θα ξαποστάσω τώρα, άλλο μη κλαίτε.
Μόνο πλύντε το κορμί μου απ’ τα αίματα
Σε καθαρό μαξιλάρι ακουμπήστε το κεφάλι μου
Και κάψτε τα τριμμένα μου ρούχα.
Απ’ τη ζωή μου να μη θυμάμαι τίποτα.

Γιδάρης ήταν το επάγγελμά μου
Ξυπνούσα τα χαράματα πεινώντας
Με παγωμένο νερό έπλενα το πρόσωπό μου
Και σ’ ακριβά καφενεία ουδέποτε πήγα
Καλή ζωή δεν ξέρω τι πάει να πει.

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του φονιά μου.
Γύριζα χθες απ’ τα χωράφια.
Οι γείτονες, είπε, τον πληρώσανε.
Ήταν γύφτος και κρατούσε σουγιά.
Με έσφαξε όταν έκανα να φύγω.

Πόσο την αγάπησα μόνον ο Θεός το ξέρει.
Το δέντρο τώρα πίνει το αίμα μου
Ο ίσκιος του με κρύβει απ'τους εχθρούς μου
Όμως για κείνη πάντα θα κλαίω
Πόσο την αγάπησα μόνον ο Θεός το ξέρει».