Όρθιοι κάτω από την τέντα του περίπτερου.
–Μη φανταστείς
πως απαίτηση είχα
αλλιώς να τους σκεφτείς
καθιστούς ή ξαπλωμένους
καταμεσίς του δρόμου
μα σκέψου και μένα
που να αποδώσω ήθελα
λιτά
στη σκηνή και τους πρωταγωνιστές μου
τις συνέπειες στη συμπεριφορά
από του κόσμου την γύρω παρουσία
ανάγκη είχα τον πλεονασμό-
σ’ ένα αποχαιρετισμό
με χειραψία τυπική
περιορίστηκαν
εγκλείοντας ο καθένας
νόημα δικό του στην κίνηση.
Έτσι, έκπληκτη
βρέθηκε να χαιρετά
μια παλάμη παγωμένη
παρά τον καύσωνα
των εξωτερικών καιρικών συνθηκών
και των δικών της εσωτερικών
Ώσπου να ολοκληρωθεί η παρατήρηση
μεσαίος και δείκτης
ακολουθούσαν την κίνηση του αντίχειρα
κατά μήκος της παλάμης
κι απ’ τις δυο πλευρές
εγχέοντας θαρρείς μέσω αφής
ρίζες από την δική της ουσία
έγνοιας και πραγματικότητας
στα επιθηλιακά κύτταρα του άντρα
με μιαν ιδιόχειρη αφιέρωση
όσο διήρκεσε το έκπληκτο
στο άγγιγμα
βλέμμα εκείνου.

Η αγάπη
φωτίζει
τις νύχτες του μυαλού μου
όσο τα ξωτικά
χορεύουν
στις άκρες της σκέψης μου.

Έπειτα αποχωρίστηκαν
τα βλέμματα κι οι παλάμες.
Δυο λόγια επόμενα
και τα πράγματα εξελίχθηκαν
σε κατευθύνσεις αντίθετες.
Εκείνη, στράφηκε αριστερά
και πριν στρίψει στη γωνία
απ’ όπου θα τον έχανε διά παντός
από την οπτική της
κοντοστάθηκε σε μια βιτρίνα
να προκαλέσει την αλλαγή στη σκέψη.
Αργότερα πολύ
θα μετρούσε και την κατάσταση.