Όταν κατεβαίνεις μετά τον έρωτα
ζυγιάζεσαι, ώρες σε κοιτώ
να περνάς μια-μια τις σφαίρες
του ορατού
και ξέροντας την Κόλαση
να ξαναγυρίζεις στη γη.
Τα μπλε και τα αεράκια
μισοπεθαίνον στα δάχτυλά σου
τ’ ακουμπάς στο πραγματικό
εκεί που ήσουνα για μια στιγμή
το κέντρο.
Έχεις τον πειρασμό ακόμα
στη στάση της κεφαλής
να μη θελχθείς
να μη δοκιμάσεις κανέναν
συγκεκριμένο θάνατο
αλλά αιώνια να περιμένεις
να γίνει η άρνηση καλό
και το καλό η παύση.
Σε κατεβάζουν τα σκοινιά
σιγά-σιγά από ψηλά
είσαι το όνειρο
και μόνο εσύ ξέρεις
πόσο πονάει η αγάπη
η αγάπη της ύλης
μόνο εγώ ξέρω
πως κάποτε ήσαν ένα
και τα δυο, φως και χώμα
μες στο νερό το μέσα.
Κάθε φορά μπορεί να είναι η τελευταία
ίσως να μείνεις πίσω πια
με τις λίγες ψυχές
που καρτερούν το άδειο
να τους δοθεί, να τις δεχθεί
να γίνει το σπέρμα νόημα
στον κυκλικό αέρα.
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ 1984]

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ
Σκέφτομαι πως άνοιξες εσυ
τα χίλια ματάκια στο δέρμα τους:
τα ποιήματα αυτά
ήσαν τυφλά μονοκύτταρα
καρφωμένα στο σκούρο χώμα
της ζωής μου.
Κάτω απ’ το χέρι σου
λες κάτω από μικροσκόπιο
φάνηκαν οι σχισμές τους
τα σκοτεινά πηγάδια
της φωταψίας τους.
Η ερπετή καρδιά μου
πετάει τη διχασμένη γλώσσα της
στο φεγγάρι
τα άπληστα στόματα των παθών μου
χάσκουν πάλι
και τα ποιήματα σηκώνονται
απ’ την απρόσωπη συφορά τους
για να δυστυχήσουν στο τώρα.
Μα όταν θα έχουν αλλάξει
οι αισθητικές αντιλήψεις της μοίρας
και το φύλλο θα `ναι
ο ξεχασμένος έρωτας του παραθύρου
και το πουλί μια πένθιμη σκέψη
τα ποιήματα αυτά
σαν αλαφιασμένα κουνέλια
στα κλουβιά του εργαστηρίου
θα φέρουνε ακόμη τις ασθένειές μου
ενώ θα έχει πάψει από καιρό
να ασκείται
η παθολογία του χρόνου

[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ 1984]

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΑΕΡΑΣ
Ο αέρας σηκώνει τα κρίματά μας ψηλά
τα στροβιλίζει για λίγο μακριά
απ’ τις κουτές σκευωρίες μας
και τ’ αφήνει να πέσουν πάλι στη γη
εκεί ν’ ανθίσουν.
Νωπές ακόμη παίρνει τις λεξούλες
να, εκεί έλα
τις ακουμπάει στις κορφές
των αισιόδοξων δένδρων
και τις καθίζει μετά στο χώμα
σαν αναμνηστικά ξεραμένα τίποτα.
Ο αέρας σηκώνει τα σχισμένα φύλλα
της μικρής νουβέλας
κι όπως ανεβαίνουν, γίνεται ευανάγνωστη
η σελίδα της ζωής μας, για να διαβαστεί κάποτε στη νηνεμία
σαν ένα νόημα που μας δόθηκε ακέραιο
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΑΕΡΑΣ 1990]

Ο ΣΚΙΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ
Κοίτα τον πώς πηδάει πάνω απ’ τα ξερόκλαδα της καρδιάς μου!

Η βροχή ξεφαντώνει στην ουρά του
αλλά αυτός σταθερός
ξεδιαλέγει φύλλα ξερά
ψάχνει για το θείο καρύδι.
Το φθινόπωρο εκθέτει σχέδια
που ταιριάζουν σε γυναίκες «ώριμες»
μύθοι μιας εκθαμβωτικής τελευταίας λάμψης
αναδύονται απ’ τα γκρίζα
κι αιχμαλωτίζουν.
Κι όπως άνοιξη
αβέβαιη κυκλοφορεί στα φυλλοβόλα
έτσι και στον κορμό της
στη σπασμένη φλούδα της
χαράζεται μια αιθρία
που μόνο τα πουλιά της
θα χαρούν.

Ρωτάει το σκίουρο η γυναίκα
-μόνο που αυτόν τον σώζει η ευφάνταστη ουρά του
και δεν λογαριάζει πως ό,τι και να κάνει
όσον ουρανό κι αν μεταλάβει
τρωκτικό πάντα θα `ναι
του ποντικού αδέλφι-
ρωτάει λοιπόν
αν υπάρχει ποίηση πέρα απ’ το σώμα.
Η Γιαννούσα δεν το `χε φανταστεί ποτέ αυτό
ότι θα `ταν χωρίς σώμα
ή και χωρίς ποίηση.
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΑΕΡΑΣ 1990]


ΠΡΩΤΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΤΟΠΙΟ
Ύστερα από χρόνια βγήκα στη θάλασσα.
Άφησα πίσω μου το σπίτι
που μες το ίδιο πάντα όνειρο
πότε έμοιαζε με υγρό λαβύρινθο
και πότε με εξέδρα φανταχτερής γιορτής
όπου χίλια πρόσωπα στριμώχνονται της μοίρας μου.
Η θάλασσα που με επισκέπτεται τώρα
κάτω απ’ τα βλέφαρά μου
είναι ένας θυμωμένος αφρός με άστοργα πεταμένες
πάνω του λίγες χούφτες λουλάκι.
Στάλες φορτωμένες αλάτι
ταραγμένες κινούνται μπρος πίσω
το φως κάνει αβέβαιους βηματισμούς κι εκείνο
κανείς δεν επικαλείται τη νύχτα.
Εγώ μένω ακίνητη. Χρόνια ολόκληρα
πως αυτό το πράγμα πλησιάζει (Ποιο;)
Χρόνια ολόκληρα κάνω σαν να μην καταλαβαίνω
κι είναι μια απάτη που από δαύτη εξαρτάται η ζωή μου.
Πότε-πότε μια παράξενη χαρά
σα να `χα δώσει για φιλανθρωπικό σκοπό
και τα τελευταία μου λεφτά.
Ανεξέλεγκτα πια όλα τα περάσματα
απ’ τη λύπη στη μέθη. Αφρούρητα.
Καμιά μου πράξη δε σπρώχνει τα πράγματα
ούτε κατά δω ούτε κατά κει.
Ποτέ δεν ήθελα να λέω ψέματα
όμως είναι δύσκολο να μην πεις ψέματα στο άδειο.
Κοιτάς έξω από το παράθυρο
και κάτι στο δρόμο σου θυμίζει πως αγαπάς φριχτά
ή και πως κανένας δε σου λείπει.
Συγκινούμαι αλλιώς με τους ανθρώπους τώρα
σαν πακέτα τους βλέπω που κάποιος άφησε
σε κυλιόμενη ταινία.
Δεν ήρθε ποτέ να τα μαζέψει
η ταινία δε σταματάει ποτέ.
Άλλο από τι ζωή τι μπορεί να σε κρατάει;
Σκέφτομαι το όνειρο με την ασπριδερή θάλασσα
κι είναι σαν να προσπαθώ να θυμηθώ
το πρόσωπο της από χρόνια πεθαμένης μάνας μου
ή το βλέμμα του αγαπημένου ζωου που χάθηκε ξαφνικά
μες στο χειμώνα.
Θαυμάζω όσους μιλούν ακόμα
κι αυτούς που σωπαίνουν περισσότερο.
Εγώ δεν κατόρθωσα ούτε το ένα ούτε το άλλο
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ΑΔΕΙΑ ΦΥΣΗ 1993]


AYTO
Θυμάμαι είχα αρχίσει ένα μακρύ Ποίημα.
Έλεγα θα `ναι ένα μακρύ ποίημα και θα λέει γι’ αυτό.
Αυτό; Ποιο «αυτό»;
Καθόμουνα μπροστά σ’ ένα τραπέζι φαγωμένο, ξύλινο
με σκασμένη την πράσινη μπογιά
«Η ζωή μου το μόνο αιώνιο πια» έλεγα
όπως ροζ φύλλα από παλιά τετράδια
φύλλα της καρδιάς
ζουμερά χείλια, φωτεινά μαλλιά
σ’ αστραποβόλους καθρέφτες
φεύγαν σαν σε τραίνα φορτωμένα
τραίνα αστραπή.

Η ζωή όμως έμενε
κι είχε μια γεύση, μια γεύση…
Κάποτε είχα πάρει μέρος σ’ ένα γλέντι
κάποτε –πού;- κάτι μου είχε προσφερθεί
ένας καρπός στρογγυλός, ένα σώμα
άλλο απ’ το δικό μου με είχε απορροφήσει.
Το μυαλό μου κάνει την κίνηση του χεριού
που ψάχνει κάτι στο βάθος μιας τσάντας
απορούν τα δάχτυλα του νου
μ’ αυτό που συναντούν:
μιαν απειλή ασώματη
κάτι σαν κόρα ψωμί που έμεινε στον πάτο.
Οι καλοί ζωντανοί μου, σιωπηλοί
κάθονται στο μισοσκπόταδο, κάτι ακούν…
κάτι τους συγκινεί και κουνούν το κεφάλι
-κεφάλι λευκό-
οι πεθαμένοι άρρωστοί μου
γλιστρούν τα ταραγμένα ποιήματά τους
κάτω απ’ την πόρτα μου
ανάμεσα στους στίχους τους διαβάζω
«ο θάνατος αναβάλλεται, ο τρόμος ποτέ».
Όμως περ’ απ’ την υφή της απειλής
ψάχνω μιας αδιόρατης συγκίνησης τη ρίζα.
Όταν «συντροφίτσα μου» μ’ έλεγε η μάνα μου
ή όταν ακούμπαγα σε στήθος με γυμνή καρδιά;

«Τι να `ναι αυτά; Τι να `ναι αυτά;»
ακούγεται μέσα μου να τσιρίζει
ένα πουλί στριγγό
«Δεν είναι αυτό που ψάχνεις, δεν είναι αυτό»
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ΩΡΑΙΑ ΕΡΗΜΟΣ Η ΣΑΡΚΑ 1996]

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Θυμάμαι είχα δει ένα όνειρο
για τα γράμματα και πού να τα βρω…
Το Άλφα θα το `βρισκα σε άγριο τοπίο
φτερό ανάσα άσπρου πουλιού σ’ αγκάθι σκαλωμένο.
Το Βήτα στα βότανα. Έψαχνα για φάρμακο
ν’ αλαφρώσει το βάρος του ήλιου που πέφτει
ν’ αντέξω την τέφρα της νύχτας
κάθε φορά η τελευταία νύχτα.
Το Γάμα στα γλυκά της μάνας μου.
Γιόρταζε εκείνη τη γέννηση μου πιο πολύ από μένα
σαν πλησίαζα λουσμένη, καθαρή
να της υποσχεθώ πως ζούσα, παρ’ όλα αυτά
ζούσα και σιγομουρμούριζα τραγούδια
με την παράφωνη ύπαρξή μου, παρ’ όλα αυτά.
Κι ήταν κι εκείνο το Έψιλον
έβλεπα στον ύπνο μου ότι καμιά του λέξη
δεν καταλάβαινα, ούτε αυτόν τον έρωτα.
Κι έψαχνα σε βουνά λεξικά
και μόνο Ενοχή έβρισκα
που δεν ήτανε σβησμένη.

Θα `γραφα ένα μεγάλο γράμμα στα γράμματα.
Θα τους έλεγα πως δε φταίνε αυτά
όταν λαθεύω, όταν ανορθόγραφα εξομολογούμαι
όταν παρερμηνεύω τις καλοσύνες της ημέρας
όταν πέφτω σε παράπτωμα
λέω παράπτωμα και εννοώ
για το θάνατο να ζητώ εξηγήσεις.
Αγαπημένα μου γράμματα θ’ άρχιζα
χαϊδεμένα μου φωνήεντα, ανθεκτικά σύμφωνα
πώς βγήκατε ξαφνικά σαν μυρμήγκια από τη γη
και μπήκατε σε μια σειρά, σ’ ένα σκοπό
μαυριδερά με κόκκινες βούλες μουσικής.
Εσείς ίσως ξέρετε
γιατί εγώ δεν ξέρω πώς πλάστηκα
από πού έρχονται εκείνα τα δάκρυα
που εσείς με τόση φυσικότητα περιγράφετε
τι είναι αυτό που νοσταλγώ σαν να το γνώρισα
ξέχασα σα να το `χα ζήσει
το περιμένω σαν να μου το υποσχέθηκαν
το φοβάμαι σα να με φοβέρισαν
και μοιάζει με νερό
ανατριχιάζει όμως συνάμα, τρέμει
γιατί μόνο αυτό ξέρει
με μια κίνηση να κρύβει και ν’ αποκαλύπτει
το τίποτα.
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ΩΡΑΙΑ ΕΡΗΜΟΣ Η ΣΑΡΚΑ 1996]

ΟΡΙΣΜΟΣ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ
Φυτό ή μαχαίρι
κείμαι ή ενεργώ
παλιό ή πρωτόγνωρο το φως
στη σκάλα που ομολογώ
δεν ξέρω αν ανεβαίνω ή κατεβαίνω.
Πάω προς την απάντηση
ή την τέλεια συσκότιση;
Γιατί εκείνο το λέμε ηδονή
και τ’ άλλο πόνο
αφού όταν το σώμα έχει παραδοθεί
και κρέμεται, σφαδάζει
δεν ξέρει αν χαίρεται ή αν αιμορραγεί
αφού είναι άπειρο μπροστά στο άδηλο μέλλον
που το σφάζει;

Ο ουρανός, το φως αν κατεβαίνει
κείνη τη στιγμή τη διαφορά σημαίνει.
Γιατί σ’ ό,τι κοιτάς, ακόμα και σκοτάδι
φως κατοικεί κρυφά
φως ακόμη και στον Άδη.
Ατέλειωτο μαύρο μήκος είναι ο πόνος
το ξέρεις γιατί εκεί δεν ονειρεύεσαι πια το φως
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΣΕ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ 2003]


Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΘΟΥΣ
Το υπερώο του σώματος
απ’ όπου τα χλωμά λιβάδια της σάρκας
έλαμπαν ακόμα πιο ελκυστικά
μες στο σκοτάδι
όταν με μισόκλειστα μάτια
ήταν σαν να άκουγες τους αγωγούς του αίματος
ν’ αδειάζουν και να ξαναγεμίζουν

το θείο μπαλκόνι
που μόνο στον πολύ πόνο
ζάρωνε και κρυβόταν
πίσω από τα σκούρα
το ανώγειο της καθημερινότητας
όπου άλλος αέρας φυσούσε
κι είχε τότε το φαί της ζωής
κάτι απ’ τη γεύση του συμβόλου

το αίθριο με τη δική του είσοδο
την αυτόνομη σχέση του με την ψυχή
η εικονογράφηση μιας ζωής άλλης
πάντα πιο μπροστά στη μέρα
πάντα πιο θαρραλέα στη μοίρα
το άγαλμα της ελπίδας
με τις δυο εύγλωττες καμπύλες
έπεσε
γκρεμίστηκε
και βλέπω πια τη ζωή
από κάτω προς τα πάνω
βλέπω πως έχω πάντα
την ίδια διαφορά στήθους
με το άπειρο
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ 2005]

ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ
Να `ταν τα φιλιά τοπία
να τα σκαρφάλωνα
να με ρουφούσαν
ρουφήχτρες τη γης
να κατρακυλούσαν τα λιθάρια χείλια
να τα `ψαχνα, να τα `βρισκα δροσερά
στους χάρτες των αναμνήσεων
να τα `νιωθα ζεστά λαχανιαστά
πίσω από τους θάμνους του αισθήματος
τοπία απόκρημνα
φιλιά γκρεμοί
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ 2005]


Η ΑΛΛΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
Η νέα μοναξιά ασήκωτη
κι η λύση της ακόμα πιο βαριά
αφού ο καθένας κουβαλάει τώρα
αμετάκλητη τη χρόνια πολύτιμη
αρρώστια της ύπαρξής του.
Με την ηλικία όλο μεγαλώνουν τα χάσματα
που άνοιξε ό,τι δεν ειπώθηκε ποτέ
κι παρουσία του άλλου
εξισώνεται με την απουσία του
ένας σιγανός πόνος σφίγγει
σαν να μην μπορείς να ταΐσεις
τον αγαπημένο σου σκύλο.
Κι όλα μοιάζουν από φιλάργυρο μετρημένα
και μαζί περιττά
αφού είναι πια άχρηστα στη φύση.
Αυτή να εκτελεστεί η συμφωνία μας μόνο θέλει
κι ας μην τη συνυπογράψαμε ποτέ
όπως δε θα γράψουμε ποτέ
με την πένα της ζωής
τη λέξη ΤΕΛΟΣ.
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ 2005]

ΤΙ ΔΙΝΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΠΑΙΡΝΕΙ
Τι δίνει η ποίηση και τι παίρνει;
Όταν κάτω από το βάρος κάποιου σύννεφου
όλο το μέσα σου σώμα γέρνει
όταν ένα μόνο βλέμμα παλιές πληγές ξύνει
όταν μια νέα αναπηρία καινούργιες πληγές ανοίγει
όταν τα φανάρια τ’ ουρανού σε κοντινή απ’ το μέλλον σου απόσταση
λάμπουν
κι όλα τα αποθέματα ζωής που `χεις συλλέξει δε φτάνουν
όταν σε βασανίζει μια θλίψη που δεν ήρθε ακόμα
όταν ο πόνος δεν έχει όνομα ούτε χρώμα
τότε αγγίζει η ποίηση σαν χέρι τρυφερό το μέτωπό σου
και σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι υψηλός ο σκοπός σου
ότι οι στίχοι σου δεν τελειώνουν με τη ζωή σου
ότι η ποίηση είναι η λογοδοσία της ψυχής σου.
Πιάνεις τότε την πένα
και νομίζεις πως γίνεται ένα
με την ωραιότητα και την αθανασία.
Όμως η ποίηση ποια σου ζητάει θυσία;
Τι θέλει για αντάλλαγμα;
Μονάχα ένα πράγμα:
απ’ τη γη που κατοικείς
τίποτα μην απαιτείς.
Ούτε η πραγματικότητα να σ’ ανταμείψει
να σε πλουτίσει
μ’ αιώνια δεσμά να σε δέσει
ή να `ναι εκείνη όπως σ’ εσένα αρέσει.
Ένα μόνο να λαχταράς
να’ ναι ακόμα γύρω σου η πραγματικότητα και να την αγαπάς
να `ναι εκεί
κι ας είναι αγέλαστη, ας είναι και στριφνή.
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ Η ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ 2011]

Η ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΞΗΣ
Η σάρκα έγινε σελίδα
το δέρμα χαρτί
το χάδι έννοια αφηρημένη
το σώμα καινούρια θεωρία του ανύπαρχτου
Αλήθεια, πώς να περιγράψω
τη φύση όταν μ’ έχει εγκαταλείψει
και μόνο στην πρεμιέρα του φθινόπωρου
θυμάται να με προσκαλέσει καμιά φορά;
Ελπίζω να βρω το θάρρος
μια τελευταία επιθυμία να εκφράσω:
γδυτό ένα ωραίο αρσενικό να δω
να θυμηθώ σαν τελευταία εικόνα
να κουβαλώ το ανδρικό σώμα
που δεν είναι ύλη
αλλά η υπερφυσική ουσία του μέλλοντος.
Γιατί αυτό θα πει ηδονή:
ν’ αγγίζεις το φθαρτό
και να παραμερίζεις το θάνατο
[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ Η ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ 2011]


Το βαθύ νόημα των ονείρων είναι το σκοτάδι, οι ιδέες τους εκφράζονται με άλλα όνειρα. Η περιγραφή του ερώμενου είναι κι αυτή μια ερωτική πράξη. Σκέφτομαι= ζω μια άλλη ζωή παράλληλη. Ο Έζρα Πάουντ κλείνει τα μάτια σφιχτά σα να τον σουβλίζουν. Μες στη σιωπή του τα ποιήματά του ξαναρχίζουν τη ζωή τους ανανεωμένα. Ο κόσμος που χάσκει ανοιχτός κάτω απ’ τα πόδια σου περιμένει να του πεις, ναι, ότι τον αγαπάς, πριν σε καταβροχθίσει. Φτιάχνεις έναν έρωτα τότε για να προστατευτείς απ’ το φαρδύ τοπίο. Ο Μενέλαος έχει ζήσει κι αυτός το δράμα της εμορφιάς ως χαμένος. Μες στα άγαρμπα, πορφυρά του παντελόνια πλέει το πέος του σαν ψάρι σε μολυσμένα ύδατα. Όχι, όχι καλύτερα να την είχε φτιάξει αυτός την Ελένη κι ας ήταν ένα ποίημα μόνο. [Η ΕΛΕΝΗ από τη συλλογή ΕΝΑΝΤΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ]

Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Αναγνώσεις Αγαπημένων Ποιητικών Συλλογών με πολλαπλή εσωτερική εστίαση
Αναγνώσεις Αγαπημένων Ποιητικών Συλλογών με πολλαπλή εσωτερική εστίαση
Μερομήνια Λέξεων Σιωπής, να κρύψουμε το πρόσωπό μας σ’ ένα σπασμό Ποίησης: στο ιστολόγιο αυτό παρουσιάζονται με ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΣΤΙΑΣΗ οι ποιητικές συλλογές αγαπημένων ποιητών και ανθολογούνται αντιπροσωπευτικά ποιήματά τους. Χωρίς καμία πρόθεση αξιολόγησης ή προβολής, χωρίς φιλοδοξίες λογικής ανάλυσης περιεχομένου ή μορφής. Γιατί, τελικά, τα ΠΑΡΟΡΑΜΑΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ είναι οι ελεύθεροι στοχασμοί έτσι όπως συνειρμικά αποτυπώνονται καθώς περιπλανιέμαι ελεύθερα στο σύμπαν των λέξεων του ποιήματος, τα δαχτυλικά αποτυπώματα δηλαδή των συναισθημάτων που γεννούν. Κι όταν θα έχω κλείσει οριστικά το βιβλίο, διαβάζοντας ξανά αυτές τις σημειώσεις, θα επιστρέφει ως απόηχος, παντοτινά δικός μου, η πνοή και η αλήθειά τους. Γιατί, το βιβλίο πάει έφυγε δεν είναι εκεί, οι λέξεις όμως του ποιήματος θα φυλάγουν παντοτινά τη μορφή του ανθρώπου. Όσοι πιστοί συναισθανθείτε
Αναγνώστες
Συνολικές προβολές σελίδας
57064
Πίνακας Περιεχομένων
Πίνακας Περιεχομένων
α] ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΙΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ με πολλαπλή εσωτερική εστίαση

Αγγελάκη Ρουκ Κατερίνα, Με Άλλο Βλέμμα και της Μοναξιάς Διπρόσωποι Μονόλογοι): Πώς να υπάρξει πια ποίηση χωρίς το σώμα και χωρίς τον έρωτα.
Αγγελάκη Ρουκ Κατερίνα, Ποίηση 1963-2011 (Συγκεντρωτική έκδοση): Το Θέμα είναι ένα, το Προσωπικό Σώμα και ο Απρόσωπος χαμός του
ΑΓΓΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ παρουσίαση της συλλογής του ΕΝΑ ΕΛΑΦΙ ΔΑΚΡΥΖΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΡΒΑΤΙ ΜΟΥ
ΑΓΡΥΠΝΕΣ ΑΝΤΙΛΟΠΕΣ παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Χαράς Ναούμ με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΑΛΙΣΑΝΟΓΛΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ ανθολογία ποιημάτων και κριτικές για τη συλλογή ΠΑΙΧΝΙΔΟΤΟΠΟΣ
ΑΜΦΙΔΡΟΜΗ ΕΛΞΗ και ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΓΑΛΑΖΙΟ σχόλια για τις δύο ποιητικές συλλογές της Αγγελικής Σιδηρά
ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ας πει για την Αγάπη: ποιήματα και σχόλια για την ΑΨΙΝΘΟ του Μιχάλη Γκανά
ΑΝΑΣΚΕΛΗ ΜΕ ΠΥΡΕΤΟ κριτικές και σχόλια για τη συλλογή της Νίκης Χαλκιαδάκη
ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΗΡΙΟ ΗΔΟΝΩΝ παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Δώρας Κασκάλη με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΒΑΡΒΕΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Παίζουμε τους ζωντανούς εν Φαντασία και Λόγω Σχόλια για αντιπροσωπευτικά ποιήματα απ’ όλες τις συλλογές
ΒΛΕΠΩ παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Γ. Βέη με εσωτερική εστίαση Άννας Αφεντουλίδου
ΔΕΜΠΕΡΔΕΜΙΔΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ επιλογές ποιημάτων και σχόλια για τη συλλογή ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
ΔΗΜΟΥΛΑ ΚΙΚΗ Ταραξίες Λέξεις που φταινε για όλα και ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ
ΕΔΩ ΣΤΟ ΛΙΓΟ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΤΕ επιλογές ποιημάτων από τις συλλογές της Εένης Μαρινάκη και σχόλια για αυτά
ΕΝ ΤΗ ΡΥΜΗ ΤΟΥ ΝΟΣΤΟΥ: παρουσίαση ποιητικής συλλογής της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, Επτά Ανατολές και μια Δύση, ΔΙΑΒΑΣΗ ΨΥΧΗΣ, παρουσίαση ποιητικών συλλογών Ελένης Παπαδοπούλου
ΕΠΟΧΗ ΑΦΗΣ παρουσίαση τποιητικής συλλογής της Κούλας Αδαλόγλου με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΕΣΣΛΙΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ Γαμ. Μυθιστορήματα του ενός λεπτού, σχόλια για τις ιστορίες κι ένα παράδειγμα
ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ Αυτοάνοσο ένα μελόδραμα Εισαγωγικό σημείωμα και εκτεταμένα αποσπάσματα απ’ όλες τις ενότητες
ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ Προς τα πού παρουσίαση συλογής
ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ, αποσπάσματα και σχόλια για το βιβλίο ΕΝΟΧΙΚΟΝ, Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΔΡΑΣΤΗ
ΘΑΝΟΓΛΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Οι πέντε Εποχές του Κόκκινου, παρουσίαση ποιητικής συλλογής με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Άννας Αφεντουλίδου με εσωτερική εστίαση Πέτρου Γκολίτσ
ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΕΙΡΗΝΗ Επί σκηνής δε γίνονται θαύματα Σχόλια για αδημοσίευτα ποιήματα
ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΩΜΑΣ παρουσίαση συλλογής Ιπποκράτους 15
ΙΩΣΗΦ ΧΑΡΗΣ εκτεταμένα αποσπάσματα από τις ΣΙΩΠΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ και σχόλια για τα ΑΠΟΣΤΙΧΑ ΣΙΩΠΗΣ
ΚΑΪΤΑΤΖΗ-ΧΟΥΛΙΟΥΜΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ Λιγοστεύουν οι Λέξεις Παρουσίαση Ποιητικής συλλογής
ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΦΗ παρουσίαση συλλογής Χάρτης Ναυαγίων
Καλογεροπούλου Έφη, Έρημος Όπως Έρωτας 2015): Παρουσίαση συλλογής με αποσπάσματα από κριτικές:
ΚΛΙΝΙΚΑ ΑΠΩΝ παρουσίαση ποιητικής συλλογής ΧΛΟΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΔΑΣΩΝ: παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της ΑνναστασίαςΓκίτση
ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ ΧΛΟΗ Μητέρα Θεά Μάγισσα Κούκλα Γυναίκα ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ποιημάτων με θέμα πόθους γυναικών
ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ ΧΛΟΗ ποιήματα από τη συλλογή ΟΙ ΟΜΟΤΡΑΠΕΖΟΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΓΗΣ και αποσπάσματα από τις κριτικές
ΚΟΥΤΣΟΥΝΗΣ ΣΤΑΘΗΣ παρουσίαση συλλογών Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ και ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΣΩΜΑΤΟΣ
ΛΑΤΣΑΡΗ ΜΑΡΙΑ ανθολογία ποιημάτων και σημειώσεις κριτικής για τη συλλογή ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ ΒΥΡΩΝ Υπερασπίζοντας το ανείπωτο στην Ποίηση αποσπάσματα από δοκίμιο της Εύας Μοδινού
ΛΟΥΚΑΣ Στέλιος δείγματα γραφής και σχολιασμός βασικών ιδεών ΑΜΥΘΗΤΟΥ ΚΗΠΟΥ
ΛΟΥΚΙΔΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ παρουσίαση συλλογής ΑΦΟΡΕΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΛΥΜΠΕΡΗ ΚΥΡΙΑΚΗ Ζητήματα Ύψους παρουσίαση της συλλογής με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΕΛΕΝΗ παρουσίαση συλλογής ΤΩΡΑ ΑΙΜΑ
ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ παρουσίαση συγκεντρωτικής έκδοσης ποιημάτων ΕΣΧΑΤΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ
ΜΕΣΚΟΣ Μάρκος: Ο Σκοτεινός Λυρισμός της Ύπαρξης και της Ιστορίας
ΜΙΜΙΛΙΔΟΥ ΣΟΦΙΑ παρουσίαση ποιητικής συλλογής ΑΠΟΡΙΕΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΜΠΑΚΟΝΙΚΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ Ο Κόσμος Απροκάλυπτα ανθολογία ποιημάτων κι αποσπάσματα κριτικών
Μπρεχτ Μπέρτολτ, Ιστορίες του κ. Κόυνερ: Δε χρειάζονται πολλά τον κόσμο για ν’ αλλάξεις: Οργή κι επιμονή, γνώση κι αγανάκτηση, γρήγορη απόφαση και στόχαση βαθιά
ΜΥΛΟΠΟΥΛΟΣ Νίκος Εγχείρημα Φωτός: εισήγηση της Ελένης Παπαδοπούλου
ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΤΟΛΗΣ "Φλόγα από τη στάχτη" παρουσίαση ποιητικής συλλογής με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΙΟΥΛΙΒΕΡ παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Έλσας Κορνέτη με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
Ο, ΤΙ ΑΓΓΞΑ ΚΑΙ Ο, ΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ αισθητική ανάλυση ποιημάτων Γιάννη Τόλια από Σοφία Στρέζου
ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΤΡΟΠΟΝ ΤΙΝΑ παρουσίαση ποιητικής συλλογής της Κόυλας Αδαλόγλου
ΟΙ 4 ΕΠΟΧΕΣ του [Α] παρουσίαση ποιητικής συλλογής της Ειρήνης Καραγιαννίδου με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΩΣΤΑΣ Εγώ το μαύρο θα κρατάω έως θανάτου Σχόλια και αποσπάσματα από τη συλλογή
ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ απόσπάσματα από κριτικές και επιλεγμένα αποσπάσματα από τις συλλογές του
ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ Δημήτρης παρουσίαση ποιητικών συλλογών με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ του αναγνώστη ΚΟΛΑΣΗ του συγγραφέα η ΛΗΘΗ του Βλαντή: ένα βιβλίο μεταφορά της ανάγνωσης
ΠΑΥΛΙΔΟΥ ΚΑΚΙΑ Δυσκολη Υιοθεσία, επιλογές ποιημάτων κι αποσπάσματα κριτικών
ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΗΣ παρουσίαση συγκεντρωτιού τόμου ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ
ΠΟΙΗΣΗ Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ παρουσίαση συγκεντρωτικής έκδοσης από Αναστάση Βιστωνίτη
ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: από την αποκαλούμενη γενιά του 1960 ως τη γενιά του… «Ιδιωτικού Οράματος»
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ: σχόλια για τα ερωτικά ποιήματα του Γιώργη Παυλόπουλου
ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ, ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Γεωργίας τρούλη με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΠΡΟΚΕΣ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ κριτικές σχόλια και αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Γιάννη Κοντού
ΣΕΦΕΡΗΣ Μυθιστόρημα ΕΛΥΤΗΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ οι απαρχές του ελληνικού μοντερνισμού
ΣΙΩΤΗΣ ΝΤΙΝΟΣ, Αυτοβιογραφία ενός Στόχου την εποχή που ζούσαμε στο απόγειο του καταναλωτισμού
ΣΚΙΑΘΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ Ευγενία: Αυτό το Ουράνιο Τόξο βγάζει αίμα
ΣΜΥΡΙΛΛΗ ΑΝΤΩΝΙΝΗ Βλέπω ακόμα παιδικά, επιλογή ποιημάτων και σχολιασμός από Τάσο Κάρτα
ΣΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΟΔHΣΣΟΥ σχόλια και επιλεγμένα ποιήματα από τη συλλογή του Σταμάτη Πολενάκη
ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ και ΤΑ ΘΕΑΜΑΤΑ παρουσίαση ποιητικών συλλογών του Θωμά Γκόρπα
ΣΤΑΦΑΝΑΚΙΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ποιήματα και σχόλια για τη συλλογή ΤΟ ΚΑΡΦΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ και ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ σκέψεις της Κικής Δημουλά για τα ποιήματα της Μαρίας Κυρτζάκη
ΣΤΙΓΚΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Εξυπερύ σημαίνει χάνομαι -αποσπάσματα από κριτικές κι αντιπροσωπευτικά ποιήματα απ.ο τη συλλογή
ΣΥΦΙΛΤΖΟΓΛΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΣ αποσπάσματα από κριτικές κι επιλογές από τη συλλογή του ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΥ
ΣΩΜΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Ειρήνης Ιωαννίδου με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΤΑΝΟΥΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ Χώματα, αποσπάσματα και σκόρπιοι κόκκοι σκέψης για το Μυθιστόρημα
ΤΟ ΤΡΙΒΕΙΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ παρουσίαση ποιητικής συλλογής του Πέτρου Γκολίτση
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑΣ και άλλες ποιητικές συλλογές του Στάθη Κουτσούνη
ΦΥΣΙΚΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ: παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Τζούλιας Φορτούνη με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΦΩΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ και ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ παρουσίαση ποιητικών συλλογών του Τόλη Νικηφόρου με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ Παράκτιος Οικισμός και Ελάχιστο ψωμί της συνείδησης: σχόλια για αντιπροσωπευτικά ποιήματα των συλλογών
ΧΡΟΝΙΑΡΗ ΜΑΡΙΑ Αντιπροσωπευτικές επιλογές ποιημάτων από τη συλλογή Αγένντητη Γη κι αποσπάσματα από κριτικές

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ, ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑ ΚΙ Ο ΑΠΡΟΣΩΠΟΣ ΧΑΜΟΣ ΤΟΥ:
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ, ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑ ΚΙ Ο ΑΠΡΟΣΩΠΟΣ ΧΑΜΟΣ ΤΟΥ:
Όταν το έργο ενός σημαντικού ποιητή μάς προσφέρεται ολόκληρο σε έναν τόμο, διαπιστώνουμε πως στην ποίηση πρώτης γραμμής το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ενοποιούνται. Αυτή την αίσθηση έχει κάποιος σε πρώτη ανάγνωση της συγκεντρωτικής έκδοσης των ποιημάτων της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ. Έχοντας σε έναν τόμο και τις δεκαπέντε ποιητικές συλλογές που εξέδωσε σε μια πεντηκονταετία, διαπιστώνουμε πως η ποιήτρια εξαρχής είχε ορίσει τις συντεταγμένες του έργου της, γι’ αυτό και είναι δύσκολο να αποφανθούμε ποιο βιβλίο της είναι και το καλύτερο. Απλώς προχωρώντας από την πρώτη στη δεύτερη ανάγνωση διαπιστώνουμε πως αλλάζοντας τον φωτισμό, αποκάλυπτε συνεχώς νέα επίπεδα του κόσμου της, των εμπειριών της, των ενθουσιασμών, των τραυμάτων, των βιωμάτων και των αισθήσεων που την καταλάμβαναν κάθε φορά. Με γνήσιο αίσθημα και αδιαμφισβήτητη αμεσότητα. [κριτική παρουσίαση του έργου μιας από τις πιο εμβληματικές μορφές στη νέα ελληνική ποίηση από τον Αναστάση Βιστωνίτη με ΚΛΙΚ στην εικόνα]
Θάνογλου Ελευθερία Οι Πέντε Εποχές του Κόκκινου (παρουσίαση)
Θάνογλου Ελευθερία Οι Πέντε Εποχές του Κόκκινου (παρουσίαση)
ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΝΤΕ στη συλλογή της Ελευθερίας Θάναγλου που φέρει αυτό τον τίτλο, το ζήτημα, όμως, είναι πάντα ένα: ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΩ Ν’ ΑΝΤΕΞΩ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΕ ΔΙΧΩΣ ΕΡΩΤΑ!.. Το εναγώνιο ερώτημα της ποιήτριας δεν είναι καθόλου ρητορικό. Απόδειξη η κατάθεση ψυχής, η μεταποίηση δηλαδή της Απουσίας, της Μετανοίας, της Παράθλασης, της Αλμύρας και των Πτήσεων σε λέξεις που έκαναν εφικτό το ταξίδι στις παραπάνω παραλλαγές της ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ. Διαβάζοντας τα ποιήματα παρακολουθούμε την Ελευθερία να ταξιδεύει με το φαινόμενο της πλημμυρίδας. Η ομολογία της σε τρίτο πρόσωπο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου είναι αποκαλυπτική: «από τότε που γεννήθηκε ταξιδεύει μέσα στις ρωγμές του χρόνου… σε κάθε παλίρροια αλλάζει ρωγμή και σε κάθε άμπωτη ψάχνει τη θάλασσα μέσα της… Και κείνο το κοριτσάκι ποτάμι, που έπαιζε στις όχθες σου, μεγάλωσε. Δεν έχει μπούκλες στα μαλλιά του πια να σου αφιερώσει. Μόνο να σου ψιθυρίσει μπορεί τα γερασμένα όνειρα, τους λοξοδρομημένους πόθους του… γιατί προτίμησε να παίξει κρυφτό με τον ήλιο που κρυβόταν στα πεύκα γύρω σου, γιατί έφτιαξε σπιτάκια με τις εξοστρακισμένες πέτρες των ρευμάτων σου, αμελώντας ότι πάντα κυλάει ένα ποτάμι σ’ ένα κενό που δεν είχαμε λογαριάσει πως υπάρχει, χωρίς να προσέξει ότι ένα μαυροτσιρώνι την κρυφοκοιτούσε μέσα από το σπασμένο θαμπό καθρεφτάκι της ιστορίας που κρατούσε στα χέρια της κάποτε μια Νύμφη…» [από το οπισθόφυλλο του βιβλίου της Ελευθερίας Θάνογλου ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ, εκδόσεις Πικραμένος 2017
ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ Αυτοάνοσο, Ένα μελόδραμα Εισαγωγικό σημείωμα και εκτεταμένα αποσπάσματα
ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ Αυτοάνοσο, Ένα μελόδραμα Εισαγωγικό σημείωμα και εκτεταμένα αποσπάσματα
Α, το προσκήνιο! Α, ο συμβολισμός –το άλλοθί του… Α, το ιδεολόγημα, Α, τα φαντάσματά σου!.. Α, οι κοινοτοπίες! Α, τα όρια και οι κοινοτοπίες των ορίων!.. Τα κατοικίδια σου που τα στείρωσες για ν’ αποφύγεις πόνους τοκετού κι επιμειξίες… Α, η αλήθεια, Α, η εξαπάτηση!.. Ζώα τσιμπούρικα κι οι δύο, που ψάχνουν στον ίδιο κάδο την τροφή τους… Σκέφτεσαι με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς των συνειρμών σου: ποια είναι τα ψίχουλα του πάθους που αξιώθηκες του ανομολόγητου που γέρνει από πάνω σου σαν γέρικο κρανίο; Ξέρεις καλά, αν ξεστρατίσεις και χαθείς στο στοιχειωμένο δάσος, καμιά νεράιδα δεν προβλέπεται στους όρους του. Μα, φυσικά και δε σε ειρωνεύομαι! Είναι ο κανόνας που δεν έχει εξαιρέσεις: είτε τον δράκο εμπιστευτείς είτε τη μάγισσα, στο τέλος του παραμυθιού θα ζήσουν αυτοί καλά, χωρίς εσένα
Follow by Email

Ειρήνη Καραγιαννίδου: ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ του [Α] παρουσίαση ποιητικής συλλογής
Ειρήνη Καραγιαννίδου: ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ του [Α] παρουσίαση ποιητικής συλλογής
Οι ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ [Α] είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Ειρήνης Καραγιαννίδου (εκδόσεις ΛΟΓΟΤΕΧΝΟΝ, Θεσσαλονίκη 2013). Η επιλογή του «Α» ως ειδοποιού γνωρίσματος των εποχών δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Όντας το πρώτο γράμμα της αλφαβήτου όπου ο ήχος διαμορφώνεται από την εισπνοή-εκπνοή, ο ρόλος του είναι πολύτροπος: επιφώνημα σαστίσματος αλλά και πρώτο γράμμα Αγάπης Αγωνίας Απουσίας Αμφιβολίας Αμφισβήτησης Άνοιξης, Απλωτές λήθης στη μοαναξιΑ του έρωτΑ και τη φθορΆ του, και όπως ομολογεί η ίδια η ποιήτρια, φαύλος κύκλος συναισθημάτων που εναλλάσσονται σαν εποχές «με άξονες φωτεινούς» και, τέλος, άλφα στερητικό όλων αυτών που αρχίζουν από ΑΛΦΑ. «Βεστιάριο πολύχρωμο οι φθόγγοι σου ξέχειλο από ροδώνες, βρεγμένη χλόη και φλεγόμενα μελισσια»! Οι ποιητές, βέβαια, ξεθάβουν κομμάτια της ψυχής από το άλφα ως το ωμέγα, τα αποθέτουν μέσα στους στίχους και τα προσφέρουν ως «φάρμακα» που «κάμνουνε για λίγο να μην νιώθεται η πληγή»… απ’ τις εκδορές του ανθρώπινου πάθους. Γιατί μπορεί «Δοκιμές νάρκης του άλγους» να είναι η Ποίηση αλλά ποιητές όπως η Καραγιαννίδου αγαπούν τη νάρκη τους και «εν Φαντασία και λόγω» «φυλλάγουν τ’ αλφαβητάρια» κι «ανθοφορούν λουλούδια στα χείλη» των στίχων τους. Φοβούνται «τον άνεμο της αναμμένης τους ερήμου» αλλά ως «ανθρώπινο προσάναμμα» ρίχνονται στην πυρά γυμνοί και πεινασμένοι και «χαίρονται την πρώτη τους Άνοιξη» [παρουσίαση ποιητικής συλλογής με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα]
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΝΘΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΩΜΑ, ΜΙΑ ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΤΟΣ ΜΕ ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΝΘΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΩΜΑ, ΜΙΑ ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΤΟΣ ΜΕ ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ
Εύστοχη επιλογή ο τίτλος στην πρώτη ποιητική συλλογή της Ειρήνης Ιωαννίδου: ΣΩΜΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ (εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2016). Οδηγεί τις «αναγνώσεις» από τα άκρα του Σώματος ως τον πυρήνα της Ποιητικής Έμπνευσης, (Καιόμενη Βάτος;) το εντός των τειχών Καταφύγιο δηλαδή που είτε πυρπολημένο είτε μισητό σκήνωμα, είτε Ιερή Νόσος, είναι η μόνη διαφυγή των ποιητών... Με ΚΛΙΚ στην εικόνα παρουσίαση της συλλογής με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα)
ΕΠΟΧΗ ΑΦΗΣ παρουσίαση ποιητικής συλλογής Κούλας Αδαλόγλου
ΕΠΟΧΗ ΑΦΗΣ παρουσίαση ποιητικής συλλογής Κούλας Αδαλόγλου
ΟΝΟΜΑ: (επ)Αφή, ΕΠΙΘΕΤΟ: Ηλεκτρονική -Εξ Αποστάσεως, ΠΕΡΙΦΡΑΣΗ: Μεγέθυνες τις Αποστάσεις, Διύλισες το Χρόνο, Υπήρξες ποτέ; Κούλα Αδαλόγλου ΕΠΟΧΗ ΑΦΗΣ, εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2016: «Ποίηση αιχμηρή με βελούδινο κόψιμο» (Άγγελα Καϊμακλιώτη), «Υπέροχη ποίηση σε τρεις φωνές στα άδυτα της προσδοκίας για ερωτική εγγύτητα και για την παγωνιά της ματαίωσης (Δεσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη). Ακολουθεί αποσπασματική παρουσίαση σε πέντε ενότητες με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα: α] Ο τίτλος και οι αμφισημίες του β] Τρεις φωνές αφηγούνται μια ιστορία σε διαφορετικά επίπεδα χρόνου, τόπου και σημασίας γ]Χρόνοι, Τόποι και Αποστάσεις: στην Εποχή της Αφής ο Αιφνιδιασμός είναι ένα ρίσκο και η Συνέχεια Απορίες αναμενόμενες δ]Τώρα πληγωμένο αγρίμι στη μονιά μου… Κατάλαβα ότι δεν είχες να μου δώσεις λέξεις / Χιόνισε μέσα μου και ε] Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό: επίλογος με τη Συνέχεια της (συγ)Γραφής πολλά υποσχόμενη: «κι ύστερα άρχισα να γράφω όσα νόμιζα πως είχαν να πουν…».
ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ: μην ταξιδεύεις μόνος νύχτα μέσα στα Ποιήματα, γιατί ακόμα και οι αυταπάτες είναι
ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ: μην ταξιδεύεις μόνος νύχτα μέσα στα Ποιήματα, γιατί ακόμα και οι αυταπάτες είναι
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ: «πετούν διστακτικά απ’ το παράθυρο, μετεωρίζονται για λίγο σε καθρέφτη ουρανό κι ύστερα γέρνουν τις μαύρες τους φτερούγες και ακολουθούν την κατακόρυφη πορεία προς τα κάτω. Μόνο σπάνια κάποιο από αυτά ξεγελάει το νόμο της βαρύτητας και προλαβαίνει να σ’ αγγίξει εκεί κοντά στο στόμα πριν γκρεμιστεί για πάντα μες στην άβυσσο. Γι’ αυτό το ένα ποίημα γράφω ακόμα». Είναι, λοιπόν η Ποίηση, η ξεχωριστή εκείνη αντίληψη που μας βγάζει από τα ρούχα της καθημερινότητας και από τα όρια κάθε συμβατικότητας. Μπορεί με μια έννοια να είναι παντού, δεν είναι πάντως «τα άψογα χαμόγελα, οι τέλειες αντιστοιχίες, οι σιδερωμένοι άνδρες, η τσάκιση στο παντελόνι, τα αναπαυτικά όνειρα…». Το ωραίο είναι ότι βρίσκεις την ποίηση εκεί που δεν το περιμένεις, στα πιο κοινά πράγματα. Αυτή είναι η μαγεία της, αυτή είναι η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ: «Γι’ αυτό και ζω σε ερειπωμένα σπίτια. Κάτι να χάσκει, κάτι να λείπει, κάτι να διαβρώνει την τελειότητα. Γιατί τέχνη είναι πάντα η οροφή που λείπει»! (με ΚΛΙΚ στην εικόνα παρουσίαση ποιητικής συλλογής με εσωτερική εστίαση Τάσου Κάρτα)
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ παρουσίαση ποιητικής συλλογής της ΑΝΝΑΣ ΑΦΕΝΤΟΥΛΙΔΟΥ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ παρουσίαση ποιητικής συλλογής της ΑΝΝΑΣ ΑΦΕΝΤΟΥΛΙΔΟΥ
Μακριά από την ψευδαίσθηση των όποιων αφελέστατων υποθέσεων μας, γύρω από έναν τάχα διαφανή εαυτό, τολμά και κατεβαίνει η Άννα Αφεντουλίδου με διάθεση να δει, να ψηλαφίσει και να μας μεταφέρει εξομολογούμενη −μεταπλασμένα αισθητικά− τα τεκταινόμενα της, τα εκείνη τη στιγμή διαμορφωνόμενα παιδιά της, με μια ποίηση εσωτερικής εστιάσεως, καύσεως και εντάσεως. Αναστοχαστική η χειρονομία της, η ματιά της, το ίδιο της το σώμα, γίνεται ένας τόπος μιας χωρίς θεό παράλληλης ρευστότητας… Τα ποιήματα της συλλογής λειτουργούν ως νέες γεωμετρίες που μας φέρνουν σε νέους πλαστικούς χώρους, έστω ως διαίσθηση, τόπους «ανεξερεύνητους» που δίνουν και έχουνε να δώσουν κι άλλα μέσα στην πολλαπλότητα τους, την διαφορετικότητα τους, και πάνω από όλα στη θρυμματιζόμενη και πρόσκαιρη τους σύσταση [κριτική παρουσίαση με εσωτερική εστίαση Πέτρου Γκολίτση με ΚΛΙΚ στην εικόνα]
Δώρα Κασκάλη ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΗΡΙΟ ΗΔΟΝΩΝ παρουσίαση της ποιητικής συλλογής
Δώρα Κασκάλη ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΗΡΙΟ ΗΔΟΝΩΝ παρουσίαση της ποιητικής συλλογής
Το ΑΝΤΑΛΑΚΤΗΡΙΟ ΗΔΟΝΩΝ είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Δώρας Κασκάλη. Ο τίτλος ορίζει το περιεχόμενο: ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΗΡΙΟ ΗΔΟΝΩΝ, δηλαδή ο χώρος και ο χρόνος όπου συμβαίνει μια ανταλλαγή, από την πιο ιδεαλιστική έως την πιο αγοραία εκδοχή της. Είναι μια απόπειρα της ποιήτριας να ιχνηλατήσει την ερωτική επιθυμία και τις αναπαραστάσεις της ή όπως εύστοχα σχολιάζει ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, «τις επικράτειες του έρωτα: την επιθυμία και την άρνηση, τον πόθο και τη διάψευσή του, την προσδοκία και τη μοναξιά, την απουσία και την ολοκλήρωση, την αιωνιότητα της μιας ώρας, την ήττα και την αντοχή, το αρσενικό και το θηλυκό…». Κυρίως, όμως, με τα ποιήματα της συλλογής αυτής η Δώρα Κασκάλη αφηγείται τη διαλεκτική σχέση μεταξύ έρωτα και γλώσσας, γιατί η ερωτική εμπειρία, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, από τις λέξεις ξεκινάει και στις λέξεις καταλήγει ξανά…». Ώσπου, τελικά, γλώσσα και έρωτας συμφύρονται, ποίηση και ηδονή συγχωνεύονται, και «ακουμπώντας τη γλώσσα στην άγραφη άσπρη κόλλα πάνω», το σώμα και το ποίημα ταυτίζονται, για «να γκρεμίσουν τα οχυρώματα, για να βρεθούν τα σώματα σ’ ένα σπασμό συντριπτικό που διαλύει τα καύκαλα των λέξεων και δίνει ένα άλλο νόημα στον έρωτα» [παρουσίαση της συλλογής με ΚΛΙΚ στην εικόνα]
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΚΙΑΘΑΣ: ΕΥΓΕΝΙΑ: "Αυτό το ουράνιο τόξο βγάζει αίμαι
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΚΙΑΘΑΣ: ΕΥΓΕΝΙΑ: "Αυτό το ουράνιο τόξο βγάζει αίμαι
Τα μάτια της δυο κάρβουνα σβηστά, το χρόνο ακυρώνουν, καθώς στους κήπους της Γεσθημανής τα περιστέρια έχουν φτερά παγωνιού και τα παγώνια ουρές χελιδονιών, μην τύχει και τα σύννεφα στα αρχαία της ακρογιάλια δώσουν στους έρωτες που έχουν πέτρα και θάλασσα ολόγυρα στις ανασκαφές του Σουνίου τη Λένη της Νέμεσης, για να θρηνήσει τις μοίρες και τώρα που είναι νύχτα και τότε που ήταν μέρα. Κραυγές για το νερό, κραυγές για το ρέον αίμα, κραυγές για τα αγκάθια στους καρπούς της ελιάς, κραυγές για ό,τι έχει θάμα Και με ΚΛΙΚ στην εικόνα κι άλλα ποιήματα από την ΕΥΓΕΝΙΑ με σχόλια και κριτικές
ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, Ο ΜΕΤΑΞΟΣΚΩΛΗΚΑΣ ΤΡΩΕΙ ΦΩΣ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΙ ΜΕΤΑΞΙ ΓΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, Ο ΜΕΤΑΞΟΣΚΩΛΗΚΑΣ ΤΡΩΕΙ ΦΩΣ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΙ ΜΕΤΑΞΙ ΓΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
Τα ποιήματα, για το Γιάννη Κοντό είναι μια θάλασσα που ταξιδεύει ερωτευμένες εικόνες. Είναι τοπία αθέατα, χρώματα και λέξεις σε μια διαρκή γιορτή της ζωής που, παρά τον ζόφο της σκουριάς, εξακολουθεί να δροσίζει. Σαν τον μυστηριώδη και αινιγματικό θαυματοποιό ενός περιπλανώμενου θιάσου βγάζει από το καπέλο του στίχους και τους ρίχνει στην αγκαλιά μας, δηλαδή στην ψυχή μας, προσέχοντας μην τραυματίσει το φως. Του αρέσουν οι εκπλήξεις. Γι’ αυτό τα ποιήματά του είναι ανατρεπτικά. Επινοούν το απίστευτο και με γενναιοδωρία συνομιλούν με το απλό και μοναχικό... [ κριτικές για την ποίηση του Γιάννη Κοντού και αποσπάσματα από συνεντεύξεις του με ΚΛΙΚ στην εικόνα MUNCH Edvard]
ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ και ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ σκέψεις της Δημουλά για ποιήματα Μαρίας Κυρτζάκη
ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ και ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ σκέψεις της Δημουλά για ποιήματα Μαρίας Κυρτζάκη
Την ποίηση της Κυρτζάκη στον έπακρον την εκμεταλλεύτηκα, ταξιδεύοντας στα βάθη της και πολλά κερδίζοντας με το να πηγαινοέρχομαι δαπάναις της στην ανάγνωσή της…. Ο λόγος της ορθώνεται σαν ρομφαία. Λέει ή θανατώνει. Καρφώνεται με ένταση απαραχάρακτη και τιμωρεί τα αυτονόητα, τα κοινότοπα, είναι άγρια, τρυφερή, χαϊδεύει τις αδυναμίες, αλλά χαϊδεύει με τις ίδιες εκείνες γρατζουνιές που της προκάλεσε η γαμψή αφή των πραγμάτων. Ακούω συχνά το ουρλιαχτό του στίχου της: «Πεινάω σαν λύκος», αλλά δεν ανησυχώ. Ξέρω ότι είναι εκλεκτικός, δεν τρώει παραχωρήσεις… Δεν είναι βέβαια μόνον αυτά η ποίηση της Κυρτζάκη. Είναι και ό,τι αποσιωπήθηκε απ’ όσα δεν ειπώθηκαν. Όσα δεν ειπώθηκαν όχι από δική μου παράλειψη, αλλά από την απαίτηση της ίδιας της ποίησης να μη γνωρίζουμε γι’ αυτήν παρά μόνον όσα εικάζουμε ή επινοούμε ως «λαμπαδίτσα» που καίει «πριν τη δείξει η νύχτα». [Σκέψεις της Κικής Δημουλά για τα ποιήματα της Μαρίας Κυρτζάκη με ΚΛΙΚ στην εικόνα]
Για μένα (εις τον πάτο της εικόνας των λέξεων…)
Για μένα (εις τον πάτο της εικόνας των λέξεων…)
Λοιπόν αυτός που γύρευα είμαι: θαμώνας σε στίχων λυρικά ηλιοστάσια, σμαράγδι υπονοούμε