Στεκόμενη στην ίδια θέση, στην ίδια στάση για τόσα χρόνια.
Τα χέρια πάντα σταυρωτά, το περίεργο μειδίαμα, πάνω από όλα
γυναίκα. Το μαύρο της φόρεμα να καθρεφτίζεται στον καθρέφτη
σαν μία εικόνα από έναν άλλο τόπο. Ζαλάδες και άλλοι αστρικοί

πυρετοί, πρωί, μεσημέρι, βράδυ σαν χάπια, απρόσκλητοι κυνηγοί,
θα μπορούσες να συνηθίσεις σε αυτό. Σαν ένας δίσκος που κολλάει
και κάποτε παίζει το τραγούδι της ζωής σου άλλοτε πιο αργά και
άλλοτε πιο γρήγορα, σίγουρα με την γνωστή κατάληξη. Το μεσημέρι

θα φοβόσουν τα έπιπλα και κυρίως τις μαζεμένες καρέκλες. Αυτές
οι λέξεις θα έρχονταν από το άγνωστο και θα γύριζαν πάλι εκεί. Ένα
πουλί θα δεχόταν να τραγουδήσει. Μία μικρή εναλλαγή. Κατεβαίνοντας
κάτω μαρμάρινες σκάλες και παγωμένους ποταμούς.