Sorry, E!
Όταν σου είπα είσαι αλμυρή,
μου είπες έτσι είναι η θάλασσα.
Όταν σηκώθηκα να φύγω,
σου άπλωσα το χέρι
και εσύ το άγγιξες.
Είσαι αληθινή;
Σε ρώτησα.
Σήκωσες τους ώμους
και χαμογέλασες.
Μου είπες
“είναι και κάτι άλλο,
να και τα δάκρυα μου
είναι αλμυρά.”
-Επειδή είσαι θάλασσα;
-Όχι για να διατηρώ το πόνο.
-Που σου έδωσα;
-Που με κέρασες.
Είπες.