Κρεμάω λευκή πετσέτα.
Μας ακρωτηρίασαν οι αναμετρήσεις.
Στο πάτωμα κείτονται τα κλειδιά που δολοφόνησα
Λέξεις αιμορραγούν μελάνι ανάμεσα μας
Σύντομα θα βρεχόμαστε από θάλασσα,
μα είχα σηκώσει τα χαλιά πριν θυμηθώ πως είναι γέφυρες
και καταφεύγω στο κρεβάτι
κι εσύ απέναντι
να φοράς τα νύχια μου
κι ότι ρωγμές σου κληροδότησα.

Το κρεβάτι χωράει τα πάντα εκτός από μένα
Σκεπάζομαι καλά με τα κουφάρια
αυτών που καταβρόχθισα
-η λαιμαργία μου
είχε πάντα κάτι
από έρωτα -
και δε μου είναι ξένος αυτός ο κανιβαλισμός
Πόσο πολύ μ’ αγάπησα, Πόρτα
ξέρω, δε χρειαζόταν τελικά τόση βία
μπορούσα πάντα να φύγω
προς τα κάτω