Δε μου περίσσευε το ροζ
ως την ανάσα μελανή υπήρξα
σύρθηκα — δεν κολύμπησα
δυο χέρια με περίμεναν στην όχθη
χωρίς σταγόνα νερό.

Γνώρισα το Θεό από φωτογραφίες
κανένα μου φιλί δεν του άλλαξε την έκφραση
Πάτερ ημών οι βραδινοί μονόλογοι δεν απαντήθηκαν
Πατέρα, πώς ησυχάζουν οι παιδικές φωνές που γέρασαν.

Θυμάμαι τα μάτια σου
κανείς δεν μίλησε ποτέ γι’ αυτά
κι όμως για το φύλλο που πέφτει
για δυο σταγόνες βροχής στα γυαλιά
γεννήθηκαν τραγούδια και πέθαναν έρωτες.

Προφανώς αγαπούσαμε τα παραμύθια
τόσες αγνές προθέσεις που τελικά
μας κατασπάραξαν τα περιστέρια του κόσμου.

Στο θάνατο πορευόμαστε σαν αθάνατοι
το πρωί δένουμε τα παπούτσια μας
δένουμε τα παπούτσια μας και
λύνουμε τα χέρια.