Επέστρεψε
στην όμορφη αθωότητα
στο παραμύθι “Σεβάχ θαλασσινός”
να ανταμώσεις
την μνήμη
την παλιά,
το χρώμα του αίματος
στο κύμα,
τη φωνή αλμυρή χωρίς προσωπείο
Λήθη
καραμέλα σε ακηλίδωτο στόμα
την ακυματιστη πίστη
– που όταν θ’ αγγίξεις ξανά χείλη-υφάλους -,
αυτά θα καπνίσουν φωτιές.