Προσπάθησα να σε σουλουπώσω με τα γράμματα μα εσύ το χαβά σου Ερμόδωρε.
Σε ρωτώ στουρνάρι: πόσο κάνει τρία επί πέντε; Σαράντα εννιά δάσκαλε,
Απαντάς. Σαράντα εννιά είναι τα σκαμπίλια που θα φας. Προτού βγάλεις
Χνούδι γυρνάς στα χαμαιτυπεία. Κουνάς τον κώλο σου στις χορεύτριες και
Χαχανίζεις. Κλέβεις απ’ τον πατέρα σου λεφτά για αγκαλιές.
Ήθελες και να γίνεις ρήτορας χαμένο.
Λατινικά να γράψεις μήτε τη λέξη σκατό. Χάσου από τα μάτια μου, εμπρός!
Να πας να βρεις τη Σωφρονία να σου βάψει τα μαλλιά και να σε
Κάνει εραστή γριών. Όλο και κάποιο τσίρκο
Θα χρειάζεται ξεψειριστή μαϊμούς! Τράβα να σφυράς μηδικούς σκοπούς
Παιδί μου, να κυλίεσαι στις ακαθαρσίες. Ω ρωμαϊκό έθνος
Αθάνατο, πού θα βρίσκεσαι σε δέκα χρόνια;
Καταραμένα ήθη, Νέρωνα, εσύ τα δίδαξες! Τριγυρνώντας σε θέατρα
Για να ξυλοκοπάς υποκριτές. Ένας λαός σε ανέχτηκε με φοβέρες
Και αρένες μπουχτισμένες γελοία θεάματα. Γιατί να
Υπακούω σε τρελών εντολές εγώ, γέρος άνθρωπος; Έτσι και οι
Θεοί σου πάρουν τη μνήμη, να κάνεις κάτι δεν μπορείς. Άχρηστα γίνονται
Όλα, οι δάσκαλοι και τα σχολεία. Μεθυσμένοι που φωνάζουν: κάψτε των
Ελλήνων τα έργα, ξεχάστε τα ήθη, ἀπογουρούνωση έλα! Έλα να ριζώσουμε μαζί
Στην παλαβομάρα. Να γίνουμε χαμένα σκυλιά σαν
Τον Ερμόδωρο. Γι’ αυτό λοιπόν μη χάνουμε χρόνο, φέρτε δούλες το ροδόνερο,
Χύστε μας στο στήθος δροσιά κι άλλα υπερήφανα μαλάματα.
Και με γυμνά μέλη χορέψτε μας ρυθμούς απ’ την Περσία.