Η χώρα μου είναι ένα δύσκολο αφροδίσιο.
Η οικογένειά μου το υγρό περιβάλλον που δεν το αφήνει να
περάσει.
Θα ήθελα να είμαι η ψηλή ξανθιά γαλανομάτα τουρίστρια που
βάζει τη γλώσσα της παντού, μετά ξερνάει και ξεχνάει. Τώρα τικ
τακ όλη μέρα μαρτυριάρα καρδιά – αχ και να την τρυπούσα με μια
ακτίνα ελληνικού φωτός και να την έθαβα κάτω απ’ τα ιταλικά
μας μάρμαρα που έτσι κι αλλιώς μαδάνε.

Πόσο καμάρωσα τους υπερβόρειους στην παραλία που
πασαλείφτηκαν με το άλτις. Πολύ πιο δημιουργικό απ’ ό,τι ο
εφιάλτης των κεφτέδων που εδώ και χρόνια χωνεύω.