Αυτό ήταν λοιπόν;
Τη φάγαμε όλη την ποίησή μας;
Τα αποκηρύξαμε τα αθώα βράδια μας;
Τριάντα γίναμε και δεν αλλάξαμε τον κόσμο τι περιμένεις
ευαισθησίες ζουληγμένα φρούτα σε κοφίνια παλιά
μια δουλειά ή παιδιά κι όχι πώς
παιδιά να μείνουμε ακόμα
μέσα στις κάπες τους οι πιο πολλοί
κρύβουν αυτιά και μάτια
όλοι έχουν να μοιράσουν κι από έναν πόνο
ξέπνοοι κι ευγενείς
γράψαμε πάνω μας χίλιες φορές
μουντζουρωμένοι.

Μέσα σ’ αυτούς τους ήρεμους
τους γλιτσερούς μαύρους κόλπους
κοιμάται η αγάπη μου
το πρώτο άλφα της στάζει
απ’ όλες τις βρύσες του κόσμου
τριάντα γίναμε να τον αλλάξουμε
τώρα γέρνουμε πάνω από χείλη και σώματα
τόσο σίγουροι
σκύβουμε πάνω από ιδέες στα τραπέζια
για να μην τις ξεχάσουμε μόνο
αυτό ήταν λοιπόν;
Τη φάγαμε όλη την ποίησή μας;
πως έγινε έτσι η τα ανακαλύψαμε όλα;

Κάνει ένα κρύο σαν τρίτης μέρας χιόνι
στον κόσμο δεν έμεινε τίποτα παρά μόνο
εκείνο το τίποτα ανάμεσα στ’ αστέρια
τώρα πασχίζω να γράψω ένα ποίημα για την αγάπη μου
κι όχι για κείνους που μοιραστήκαμε ένα κομμάτι σιωπή
ζόρικες μέρες η λερωμένα χέρια.

Ησυχία σας λέω
κοιμάται.