Νερά ακατάσχετα
που παίρνουν αντάμα τους όλα τα κάτωχρα τετράδια..
μην αμελήσεις να φυλάξεις τ’ αλφαβητάρια, γιατί
ούτε με πλυμμηρίδες δεν μπορώ να σε φτάσω.
“Απλωτές” λήθης.
Στείλε μια σκιά
-έστω και μιας λειψής φτερούγας-
να προστατέψω τα μουλιασμένα οστά μου,
σήμερα,
που είναι τα όνειρα κατάφορτα μετεωρίτες……

Κι εγώ,
θα σ’ αγαπώ
ακόμη και σε νερά μαγνητισμένα
-σχεδία-
με όλα τα κύματα επ’ ώμου.