..Κρεμασμένοι καταρράκτες στο πρόσωπό μου, να σε σβήσω
θέλω!
Με τα μάτια προσηλωμένα
στο διάπυρο κροτάλισμα του σκληρού σου καλπασμού,
σχεδόν ανέκφραστη
και μερικώς αινιγματική,
να αμολήσω θάλασσες
να πνίξουν
τις ουρανομηκείς ζητοκραυγές σου….
Ονειρεύτηκα πως είμαι αντιλόπη,
με πέλματα τροχισμένα
πως οργώνω σαββάνες…
Θα ερχόσουν……

Όμως ο χρόνος,
μια λέαινα πανούργα
αναρρόφησε κάθε τι πράσινο…
Κι η σήψη
άρχισε την Ανατολή.