Ο πατέρας μου
καμιά φορά, γίνεται υπερβολικός.
Ρώτησε τις προάλλες το νεκροθάφτη
αν βλέπει συχνά ποντίκια στους τάφους
επειδή το βρήκε τόσο θλιβερό
τα σώματα που αγάπησε
να τα μασουλάνε τα ποντίκια.
Σαν παιδί
μάζεψε τσιγκάκια
από τα γυάλινα μπουκάλια της πορτοκαλάδας
και αναμετριόταν με τα γειτόνια ατελείωτες ώρες.
Θα `θελε, λέει, να έχει αναλώσει λιγότερο χρόνο
στο παιχνίδι των δρόμων.

Του είπα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά
από εκείνην του παιδιού
και πως εκείνος
την έχασε πια
για πάντα.
Στο παιδικό μου ημερολόγιο έγραψα
«μην ξεχάσεις ποτέ
τι σε κάνει να διαφέρεις από τους μεγάλους»
αλλά δεν έγραψα τι.

Ο πατέρας μου
είπε πως είναι τώρα πιο χαρούμενος από ποτέ.
Πιο πολύ κι απ’ όταν ήταν παιδί.
Τον ρώτησα δύσπιστα γιατί.
Μου απάντησε πως δε θυμάται πια
ποιο απ’ τα δυο του πόδια έχει χειρουργήσει.

Κάποια πράγματα,
δεν είναι ποτέ εκτός θέματος.