Και ξαφνικά
κενά στο λόγο
παραγεμισμένα με σιωπή
βαριά σιδεριά βισκόζης φτάνει το πάτωμα
πάνω κοιμούνται γάτες
σαν παλιές εραστών κουβέντες.
Αυτά τα μνησίκακα έντομα ακόμα πετούν
θαλερά στου Νοέμβρη τα ζεστά λουλούδια
δε μας τσιμπούν, έχουμε κρύα άκρα
έχουμε κρύα καρδιά,
μαρμάρινη του Χαλεπά κιγκαλερία
για νεκροταφεία.
Κι εκείνη η πόρτα στον τοίχο
πως μπορεί να μην ανοίγει;
Σαν επίμονος κηπουρός βαβαλίζω υγρός
του έρωτα νεκρό λουλούδι - ψευτυχία.