Το δέντρο
πιο μεγάλο απ’ τη νύχτα,
με την ανάσα των λιμνών της κοιλάδας,
με τον ψίθυρο πάνω
απ’ τη γαλήνη

οι πέτρες
κάτω απ’ το πόδι
οι φωτεινές φλέβες
από καιρό μες στη σκόνη
για πάντα.

Λαλιά
που πηλαλάει
με το κουρασμένο στόμα
στον δίχως τέρμα δρόμο
για το σπίτι του γείτονα.