Αυτή η πλάνη του αιώνιου εφήβου
και η πεισματική μου άρνηση
να συνεργαστώ με τον χρόνο και τις "αρχές"
με έφτασαν.
Να γυρνάω ρέμπελος και άπατρις
τακτοποιώντας τσαλακωμένα χαρτιά
με ακατανόητα λόγια,
κατηφορίζοντας τους ίδιους δρόμους,
συναντώντας τα ίδια άγνωστα βλέμματα,
τις ίδιες θλιμμένες προθήκες,
την ίδια παρέα που γλεντάει από τότε,
την ίδια διαδήλωση που δεν τέλειωσε ποτέ,
τα ίδια χαμόγελα χαρούμενων κοριτσιών.
Μα το απόγευμα αυτό
ήρθε από κάπου αλλού.
Το είδα από μακριά και το γνώρισα
σαν μια άγνωστη που σου έμοιαζε
και την ακολούθησα
σε μια μάταιη ελπίδα.
Κάποτε πίστευα
πως θα έγραφα ένα ποίημα
καλύτερο από τη "Λευκοθέα"
κι αυτή θα γυρνούσε, θα γυρνούσε ξαφνικά
θα μου έβαζε μια ηλιόπετρα στο χέρι
και θα μου έλεγε
"Πάλι άργησες. Σε συγχωρώ. Πάμε."