Ανοίγω τον στρόβιλο των νεκρών ημερών.
Εκλιπαρώ το τρύπιο βλέμμα.
Γιατί να υπάρχει απάντηση; Λόγος και δίκη;
Εξομολόγηση και συνέχεια;
Στα όρφα δάση και στις μουσικές, τυφλός μάς
οδήγησε.
Γνωστικός κι άγνωστος.
Κι εμείς φύγαμε.
Για τη χώρα με τα πλοία και τις αρένες φύγαμε.
Για κει που υπάρχει τέλος.
Συνομιλίες στα υπόγεια ναυάγια ακούω όταν
εσείς υπαγορεύετε στη γραμματέα σας.
Τη μαγική δεξίωση του βυθού με ορχήστρες
πουλιών
αγναντεύω.
Είναι αλήθεια. Σ’ άλλον κόσμο ανήκω.
Δεν πεθύμησα την κυριαρχία. Γνώρισα τη μεγάλη
αιώρηση.
Ακολούθησα την πορεία μου στο γλυκό κενό και με
τράβηξαν πίσω.
Στον πλανήτη των μολυσμένων μ’ εναπόθεσαν.
Με τους βάρβαρους του σύμπαντος που εξόρισαν
στη γη,
να περιστρέφομαι αέναα, χωρίς γαλήνη.
Ν’ αναπαράγομαι και να παράγω την ιλύ και την
εξουσία έως τριγμού
οστών.