Χαμόγελα, χειροκροτήματα, μπράβο!

Όλα ωραία φαίνονται.

Ψάξε όμως να δεις, τι άφησες πίσω για όλ’ αυτά…

Μήπως αυτά που άφησες, καταλαβαίνεις τώρα πως άξιζαν περισσότερο;

Αν ναι, τότε δεν είναι αργά.

Πάντα μπορούμε να γυρίσουμε από κει που αρχίσαμε

φτάνει να βλέπουμε πως υπάρχει χρόνος,

φτάνει η πορεία που διανύσαμε να μη μας κρατά πίσω…

Τώρα βέβαια θα μου πεις,

γιατί δε γύρισες και συ από κει που άρχισες;

Και θα `χεις δίκιο.

Δε γύρισα γιατί μαγεύτηκα απ’ αυτά τα πρόσκαιρα,

γιατί δε γνώρισα αυτά που ήθελα

και έκανα το λάθος να πιστέψω πως ζωή είναι μόνο αυτά.

Αυτό με ησύχαζε.

Ίσως εμένα να με κρατά και η πορεία μου μπροστά.

Τελικά δεν ήταν εύκολο να επιστρέψω,

να νιώσω και πάλι παιδί.

Θέλει κουράγιο.

Θέλει ψυχή…κι εγώ δεν έχω!

Ίσως και να την έχω υποθηκεύσει…