Στη συνέχεια ενός λογισμού
εν μέσω παρερμηνειών
άγνωστου επί του παρόντος στο υποκείμενο
δίχως αρχή, μέση και τέλος
γραπώνω μια ατίθαση τούφα λέξεων
και τη σφίγγω γερά στη χούφτα μου
εγκλωβίζοντας και τραβώντας
της ξεριζώνω ένα ένα τα μακριά κανιά της
ξεκινώντας από τα σύμφωνα
καθώς αυτή ουρλιάζει κι αντιστέκεται
ενώ κάνεις παράλογος δεν ακούει έννοιες
παρά ακούει αυτό που ξέρει
επιμένω στο βασανιστήριο
μέχρι να φωνάξει έλεος το επιχείρημα
και κάπως έτσι πια
η σαφήνια αναχώρησε για πάντα
παρέα με την κατανόηση
και μένω εγώ πίσω εδώ
να μετράω αργά μέχρι το δέκα
πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ αργά όμως
ένα – δύο, λάθος...
ξανά,
ένα συν ένα
εγώ κι εσύ ας συνεννοηθούμε
ας γίνουμε επιτέλους ένα...