Το παραμύθι που κυλούσε απ’ την αρχή
και σού ψιθύριζε στα δύσκολα "ορθώσου"
τώρα μονότονο κι ασύνδετο θα ηχεί
στη χιονοθύελλα του πόνου μας του τόσου.
Ποιοι σ’ εξευτέλισαν, ανθρώπινη ψυχή,
και πια μπερδεύεις το σκοτάδι με το φως σου;

Μέχρι που φτάνει ξαφνικά Σαρακοστή
και τ’ αγεράκι έχει σβήσει το μαράζι.
Για δες πώς έγειραν τα χρόνια σου ως εκεί
και η μορφή σου πώς γερνάει και σ’ αλλάζει
-κι έχεις μια ελπίδα που γυρεύεις ν’ ακουστεί,
να μην χαθεί κι αυτή κραυγάζεις στο χαλάζι-

Καιρό χαμένος σ’ ερημιά του Μωυσή
να διαφυλάττεις το λουλούδι μην παγώσει,
φοβάσαι μήπως και τη νύχτα το κρασί
τα μυστικά σου στους εχθρούς σου θα προδώσει,
μιας κούφιας μάχης που νομίζεις μόνο εσύ
πως μες σ’ αυτόν τον άγριον κόσμο έχεις δώσει.

Δε δίνουν μάχη κάθε μέρα οι γονείς
που αγωνιούν να προστατεύσουν τα παιδιά τους;
Πόσες χιλιάδες φέγγουν ήρωες αφανείς,
για μια ζωή μοχθούν και πίνουν στην υγειά τους.
Όλοι τριγύρω οι ομιλούντες της "κοινής"
-κι εσύ θεώρησες μικρούλα την καρδιά τους…

Πάνω στο λόφο λάμπουν όλα καθαρά
κι αυτοί κι εμείς κι -αλίμονο!- είμαστ’ όλοι ίδιοι
Ίδιες οι αγάπες, τα τραγούδια που σφυρά
σ’ άλλους σκοπούς κανείς, μα σ’ όμοιο παιχνίδι.
Ελπίδας πέταγμα, ερώτων συμφορά.
το σύμπαν πριν μιλήσει η Εύα με το φίδι…

Μετρούν το πέταγμα του αέρα και δειλά
χιλιάδες άνθρωποι στα πέρατα υψώνουν
με την ευχή τους τα πολύχρωμα πουλιά,
να τούς αρπάξουν απ’ τη ζήση που ματώνουν
κι ενώ ο χρόνος αδυσώπητα κυλά
τέτοιες στιγμές σαν από Μέδουσα πετρώνουν.

Ας κυνηγήσουνε το φως χαρταετοί
με τα όνειρά μας χαραγμένα στις προσόψεις,
σαν την ψυχή που το απέραντο ζητεί
και τήν κρατούν στη γη τα πρέπει τους κι οι απόψεις.
Όλη η ζωή μας μια στιγμή και μια κλωστή
-μα πού να βρεις ποτέ το θάρρος να την κόψεις.